از نافرجامی به فرجام

بی شک همۀ ما شنیده ایم که می گویند ممکن است دیوانه ای سنگی در چاهی بیاندازد که ۱۰۰ عاقل هم نمی توانند آن را بیرون بیاورند.یا گفته اند از در و دیوار مردم بالا رفتن کار درستی نیست بلکه یک تجاوز به حریم طرف مقابل قلمداد می شود و طبق قوانین کیفری قابل مؤاخذه و محکومیت است.بعد از ۷سال،روابط تهران-ریاض از نافرجامی به فرجام رسید.در ارتباط با رعایت ادب در دو صورت اجتماعی و سیاسی،خط قرمزها را قانون مشخص کرده است.در صورت دوم یعنی تنظیم روابط سیاسی بین دولت ها را می توان در معاهده ۱۹۶۱ وین مطالعه کرد.در حالی که بر اساس قانون می توان سایر معاهدات را نقض کرد اما بر مبنای Vienna protocol 1961 نقض مصونیت Dplomatic به هیچ وجه امکان پذیر نیست.یعنی سفارتخانه،سفیر یا Nance و اعضای سفارت از هر گونه تعرضی در مصونیت اند و این یعنی با چنین فاکتوری،قانون گذار که یقیناً منظور همان قانون گذاران بین المللی هستند که باب گفت و گو میان دولت ها را از طریق چنین ساز و کاری همواره باز نگه داشته اند.در معاهده ۱۹۶۱ وین،هر گونه تعرض به سفارت یا نمایندگی کشورها ممنوع و بر اساس پیش بینی های قانونی مُنضم در مفاد آن به ویژه آن جا که از حقوق Diplomatic گفته اند،هر گونه تعرض به سفارتخانه را از لحاظ حقوقی و کیفری قابل پیگیری دانسته است.بر مبنای این گونه روابط تنظیم شده،حضور نمایندگی کشورها حتی خصم در کشور متخاصم دوم بسیار حائز اهمیت و از نظر سیاسی چیدمانی حقوقی فوق العاده رهگشا قلمداد می کنند.برای حل و فصل یک گِره یا یک معضل یا حتی بن بست های دیپلماتیک فی ما بین دولت ها،تنها راه،گفت و گوست و این موارد را می توان از طریق حضور نمایندگان دو طرف در قلمرو دو طرف حل و فصل کرد.غیر از این،سایۀ هرج و مرج بر روابط کشورها دامن گیر و در نهایت،بُرشی غیر قابل کنترل از روابط ملت ها و دولت ها شکل خواهدگرفت که پیامد آن غیر قابل پیش بینی و در نهایت غیر قابل کنترل است.بر اساس معاهدات بین المللی که معمولاً در پی جنگ ها به ویژه جنگ جهانی اول و دوم تنظیم و اِعمال شده است چنان چه فی مابین دولت ها،ضرب آهنگ حجم خصومت ها به حدی بالا برود که دو طرف حضور نمایندگی خود را در طرف مقابل غیر قابل تحمل بدانند،سفرای خود را فرا خوانده یا پس از استنهال قانونی که در منشور وین نیز لحاظ کرده اند از سفیر یا نمایندۀ طرف مقابل خواسته می شود خاک کشور میزبان را مثلاً ظرف چند ساعت یا روز ترک کنند.بنا بر این عده ای حق ندارند به بهانۀ دفاع از مظلوم یا هر بهانه ای دیگر،به حریم و چارچوب تعریف شده در معاهدات دیپلماتیک،خود سرانه دست به اقداماتی بزنند که پیامد و هزینۀ آن بسیار سنگین و بعضاً غیر قابل کنترل باشد.این که طرف مقابل ظالم است یا متجاوز،قوانین بین المللی و روابط دولت ها،ساز و کارهای لازمه را منظور کرده است.شاید عمل به آن قوانین بعضاً از جانب برخی ها با تعلل و لکنت اجرا شود،اما برای همین چالش ها،قوانین بین المللی راهکار پیش بینی کرده است.