پیام ملت

در این جهان پُر هیاهو و به گفتۀ دنیای غرب(uproar)،ملت ها برای رسیدن به خواسته های خود،هر یک به روشی کنش یا واکنش گرانه نشان می دهند.ملت ها از داده های هستی بخش خود اینک اطلاع دارند.از ذخایر طبیعی گرفته تا جلوه های غیر طبیعی که در حقیقت در دنیای پیشرفته از جمله بهترین منابع پول ساز هستند.همۀ این عناصر را اینک ملت ها به خوبی شناخته اند و خوب تر این که می دانند با درآمد ناشی از آن کجا و چگونه باید هزینه کرد تا یک فرصت به جهت یک زندگی در خور شأن و در اندازه برای امروز و فردای این سرزمین فراهم سازند.برای دستیابی به یک زندگی خوب،ملت ها حق مطالبه گری دارند و این نگاه به هستی به مثابه یک سویه نگری یا مادی نگری محض نیست،هر چند می تواند هم باشد زیرا بدون دستیابی به شرایط خوب معیشت و یک زندگی منصفانه،امکان نمود یک هستی دو سویه وجود ندارد.حکمرانان در هر جای جهان نمی توانند و نباید وعدۀ سر خرمن بدهند.بدون جلوه هائی از نقدینگی،امکان نسیه نیست زیرا در عکس چنین صورتی،اعتمادها از بین خواهد رفت.اما دستیابی ملت ها به مطالبات خود با چگونه پیامی،سیگنال سازی می شود؟به قول مردم دنیای توسعه یافته غرب the message of the nation یعنی پیام ملت چگونه خواهد رسید؟یکی از جلوه های متعارف امروزی در ارسال چنین سیگنال هایی؛انتخابات است.(election)در همۀ نقاط جهان که اینک توسعه یافته خوانده می شود بی چون و چرا در حال برگزاری است.هر چند روند برگزاری نه بلکه محتوای منتخبین اینک پا به سن نشان می دهد،یعنی از بعد از جنگ جهانی دوم،رأی دهنده ها مجبور به انتخاب محتوائی هستند که بیش از پنج دهه از سن و سال آن می گذرد،یعنی بیش از نیم قرن است که فراکسیون ها همان و محتوای آن نیز همچین همان.حالا بعضاً برای پر کردن خلأ ذهنیت های نوگرا به محتواهایی نوظهور اما محدود روی می آورند و این یعنی مدام در حال چک و چانه با ذهنیت جامعۀ خود هستند و به همین علت یک زندگی سیگنال دار با طعم بیشتر شیرین برای خود و نسل آینده ساخته اند.چرا دتیای توسعه یافته هر از گاه دروازه های مرزهای خود را بر روی مهاجران باز می کنند؟صرف نظر از ساختارها و بافت اجتماعی و حقوق بشری،به نظر نگارنده یکی از مهمترین عناصر آن ارسال این پیام به ملت های خودشان است که(ببینید شرایط زندگی حتیٰ در سرزمین های نفت خیز به گونه ای وخیم و بحرانی است که مردمانشان به ما پناه می برند و…)و این یعنی یک هزینۀ کم برای مهار خرج کِردی بزرگ است.بعد از انتخابات و در صورت خلأ معنادار آن،پیام ملت ها را می توان به اشکال مختلف دید و شنید و به گفتۀ اسلام شناسان”والعاقل یکفیه الاشاره”.پیام ملت ها را بعضاً در سطح خیابان ها می توان شنید و این پیام که با وجود حق انتخاب سیگنال سازی می شود خیلی پُر هزینه تر از موارد قبلی است.در این جور صحنه ها،ملت ها برای دستیابی به مطالبات خود به رأی در صندوق روی می آورند اما در صورت تحقق نیافتن،چانه زنی ها را در سطح خیابان به نمایش خواهند گذاشت.قرائت گذشته به ویژه پس از مطالباتی در ایران،مقامی که از شنیدن پیام ملت گفت مرحوم هاشمی رفسنجانی بوده است.هرچند شرایط پس از آن تغییرات قابل توجهی را نشان نداد اما همین که یکی از رهبران در این مملکت از شنیده شدن پیام ملت گفت یعنی پذیرش یک تحول یا یک اصلاح و تغییر،زیرا یک تصمیم گیرندۀ خوب به مطالبات مردم صرف نظر از کم یا زیاد بودن آن بسیار توجه دارد زیرا در صورتی غیر از آن باید منتظر شرایطی بود که نباید.نباید تصمیماتی گرفت که اکثریت جامعه در پی آن آسیب می بینند مثل افزایش قیمت کالاهای اساسی.برای مثال دولت جناب رئیسی با افزایش قیمت دو کالای اساسی،شوک بزرگی به چند و چون سبد و سفرۀ مردم زد.هر چند بهای یارانه را افزایش داد اما حال و هوای عمومی برای چنین معادله و محاسبه ای اقتصادی آمادۀ چنین تحولی نبود بلکه آنان با توجه به شعارهای رِنانه و پُر طنین آقایان،خود را در فضائی شبیه به کاهش تورم و ورود جامعه به شرایطی غیر آتشین در قیمت ها حس می کردند.خیلی راحت چشم در چشم ملت از افزایش چند ده درصدی تنها دو کالا خبر داده شد.البته پیام ملت را تنها در افزایش قیمت نباید محدود دید.شرایط ذهن پُر خواهانۀ ملت ها مدام در حال برخط شدن است و این حقیقت را دنیای پیشرفتۀ غرب تا حد زیادی به سرعت درک کرده است به همین خاطر با سرعتی بیشتر به موازات آن حرکت می کند و لذا تقاطعی خطرناک در این مسیر کمتر دیده می شود.پیام ملت ها را باید شنید.