سه روز از این ۳۰ روز از این Drame

با قرائت سرگذشت ملت ها در خواهیم یافت که در نخستین وهله،امروزی ها با تکیه بر دیروزی ها با کوشش،ادب.اخلاق.علم.فهم.شعور.کنش و واکنش های اینک مندانۀ خود در برابر سایر ملل را به نمایش می گذارند.مثلاً شهروندان عراقی از حمورابی و قانون نخستین های او یا از گلگامش و بابل به عنوان یکی از بو العجایب های هفتگانۀ دنیا به مثابه سایه ای از عظمت همواره به ویژه در اندرونی و ضمیر خویش به همراه دارند.مصر.یونان و…نیز همچنین.و…به مردم این قلمرو می رسیم،اهالی این سرزمین هم چنین اند.شهروندان ایرانی معمولاً غالب قالب این چنینی خویش را با جلوه هایی از ابیات شعرای این کهن دیار به گذشته های خود اینک مندانه تر می بالند.بی تردید ایران سرزمین اصالت دار تمدن هاست و خیلی زیبا و به جاست بالیدن اقوام این قلمرو به تکیه گاه دیرینۀ خویش.اما در این کهن دراماتیک(Drame) و در میان این حس پُرمنش،عده ای با تکیه بر این باور خود در عمل ناباورانه نشان داده یا می دهند.یکی از اشعار الحِکَم این قلمرو رنانه ای با عنوان چو ایران نباشد تن من مباد و.از کنار یکی از اصناف که گذشتم این سروده به چشم می آمد خیلی قاب دار و رنانه.اما نکته ای جالب توجه.دوستی می گفت که این فروشنده و البته فروشندگانی دیگر در چند صنف که خیلی مثلاً حماسی اند و از این چو ایران و اینائی اند،دقیقاً روز بعد از شب واریزی یارانه ها،قیمت کالا یا محصول خود را افزایش می دهند بدون دلیل اما شاید زنجیروار یعنی در ۳ روزاز بعد از واریزی یارانه ها اگر فلان جنس کالا را مثلاً ۱۵۰۰ تومان می فروختند الان با قیمت ۲۰۰۰ تومان عرضه می کنند و جالب است این رفتار در سایۀ چو ایران مباد و این هاست.اگر هم منتقدی،معترضی یا مخالفی پیدا شود و به خاطر چنین رفتارهای حقیقتاً غیر انسانی و ناقض همۀ حقوق سرزمینی آنان دو قرت و نیمانه زاق زاق به معترضین می تازند.از آزادی بیان و شفاف سازی ناراضی و مخالف اند چون خودخواهی و فرصت طلبی آنان محدودتر می شود.این گروه از جامعه سیری ناپذیر و همیشه برخوردار غالباً هیچ منش یا مرام یا مطالبه ای را هم هدف گیری نمی کنند جز منافع شخصی خود.مردم آگاه در کشورهای برخوردار از داده های طبیعت که در نهایت بخشش هستی به آنان مثل ایران و عراق می بایست از زندگی در خور شأنی بهره مند باشند همین طور حق دارند به مقدار این داده ها با عزت نفس امرار معاش کنند.در این جا و همان گونه که قبلاً مطرح شد مردم ایران تنها هفت یا هشت میلیون حقوق بگیر-با عرض معذرت از کارآمدان و شایستگان-یا گروه همیشه برخوردار نیستند.گروهی که به قول ما کُردها در تقسیم یک ثروت یا ولیمه تابعی از مثل معروف-یه ارا خوه م یه ارا هر دگ مان-هستند.چو ایران نباشد تن من مباد و…القصه نمی بایست گمان کرد مصداق این حماسه در سیاست هائی است مثل جنگ.جنگ هم یک حالت استثناست یعنی وقوعش بخشی از محتملات روزگار است و چنان چه خردمندانه عمل شود جزء ناممکن هاست.همین طور ساز و کار قوه ای به نام عدلیه یا قضائیه جزء نمودش در زمان محتملات است چرا که قرار نیست ما مردم سر هر بگو مگوئی به این ساز و کار مراجعه کنیم چراتر این که اختلاف ها محتملات است.در جامعه ای که ساز و کارهای حاکمیت و به تبع رفتارهای مردمان اصولاً می بایست در حد یک نرمال متعارف نشان دهد و این یعنی قوه ای مثل قضائیه نمی بایست حضورش چشم گیر باشد.از همین رو به سرزمین خود احترام باید گذاشت و به نام آن و به استناد هویت آن کمتر به هم آسیب برسانیم و این نیازمند بازبینی در منش ها ست.