پروژه ای که تأمین اعتبار می شود،ملی است

همۀ ما می دانیم در طرح بودجه سالانه،ابتدا دخل و خرج ها را ارزیابی و سپس با ردیف بندی مشخص،هر یک از اعتبارات را به عبارتی تیک می زنند.این که میزان و سطح بودجه چه حجم مالی خواهد بود یقیناً به میزان درآمدهای ناشی از فروش از جمله نفت و صادرات دیگر بستگی خواهدداشت.در همه جای دنیا این فرآیند بزرگ و حساس مالی معمولاً با دغدغه و شاید هم نگرانی تصمیم گیران کشورها همراه است زیرا که ممکن است برخی ردیف ها با ریسک بالا همراه شده باشد.سلیس تر این که در چنین صفحاتی از بودجه بندی ردیف ها در بسیاری موارد،پیش بینی ها و هدر رفت ها از سقف و کف استانداردهای تعریف شده بسیار بالاتر یا پایین تر نشان داده اند.آن چه که گذشت صرف نظر از خوب یا بد ردیف بندی شدن سرانه های بودجه در ایران در حقیقت قطعه ای پر التهاب برای مملکت داران است.بودجه و تأمین آن شبیه فصل کاشت است که در آن چنانچه بارش ها متعارف ریزش کنند،برداشت ها نیز پر ثمره خواهد بود و پیش بینی ها محقق،غیر از این هرچه کاشته ایم هدر خواهدرفت.این حجم از برنامه ریزی ها برای امرار یک معیشت در حد یک زندگی است.خوب و بد آن را می توان در اذهان و افکار عموم خواند.و…خلاصه برای ایجاد یک سازه مثلاً یک استادیوم ورزشی،این حجم از فرایندهای حقوقی طی می شود تا اعتبار آن تأمین،سپس طی تشریفاتی به پیمانکار واگذار و برای اجرا ابلاغ می شود….اما بن مایۀ یادداشت…براساس استانداردهای متداول در کشور،دولتی در سال۱۳۸۴روی کار آمد و در نهایت زیر مجموعۀ آن دولت تصمیم به ساخت یک استادیوم ورزشی۱۵هزار تفری در شهر ایلام می گیرد و پس از طی مناسبات اداری و حقوقی،کلنگ آن جهت اجرا به زمین می خورد یعنی نص کاغذی آن روی زمین پیاده می شود تا این که در نهایت ریزه کاری هایی را به دولت بعد واگذار کرد.اما متأسفانه و ضمن احترام به هر تفکر سازنده و غیر مخرب تحت هر مسمیاتی مشاهده شد که با بهانه تراشی های حقیقتاً کودکانه،برای مدت ها این پروژه عمرانی که در نهایت برٱیندی جز ارائه خدمات به شهروندان نداشته مدت ها به کما رفت.در اینجا درصدد دفاع از یک طرز تفکر خاص نیستیم،موضوع ثروت ملی است که برای عینیت بخشی به یک پروژه اختصاص داده اند.لازم بدانیم آن دولت یا هر دولتی از جیب خود یا اعضای بدنۀ خود دست به چنین اقداماتی عمرانی نمی زند بلکه با برداشت از بودجه عمومی در۲بخش اعتبارات استانی و ملی استارت این گونه پروژه های زیبا را می زنند.در دنیای پیشرفته،ابتدا همه در بنای زیرساخت بخش های مختلف جامعه هم فکر می شوند زیرا نیک می دانند در اینجا هزینه کردها ملی است یعنی به همه تعلق دارد لذا همه همفکر می شوند.غیر از این چنین تفکری گویای این است که مثلاً دانشگاه تهران چون در سال فلان ساخته شده ما دریک قضاوت نسنجیده این سازه علمی را رها کرده به متروکه ای مبدل کنیم،مگر در آن سال کسی از جیب شخصی خود این سازه را ساخت.اینک به استحضار می رساند تکرار چنین تفکری به ویژه در قد و قواره ای عملی جز بالا بردن هزینه ها و هدر رفت بیشتر ثروت ملی عاید دیگری نخواهیم داشت وبه نظر می بایست در چنین صفحاتی از تصمیمات،وجدان خود را در محضر خدا و خلق خدا،همواره سنجید.