نفس هایی که مُمِدحیات و مُفرَح ذات نیست

“نفس هایی که مُمِد ذات و مُفرَح ذات نیست” و برخلاف نظر شیخ اجل سعدی شیرازی به شماره افتاده است شاید بهترین عبارت در وصف شرایط کنونی آسمان غبارآلود ایران و ایلام باشد.پس از مدت ها خلاص شدن از دست گرد و غبارهای گاه و بی گاه؛این پدیده ی شوم و خطرناک،دوباره بر گستره ی زیادی از ایران و ایلام غالب شده و در رقابت با کرونا و امیکرون،نفس های مردم را به شماره انداخته است.این پدیده همه ی بخش های زندگی مردم به ویژه بیماران قلبی و ریوی و کرونایی را دچار رنج مضاعف ساخته است.چند سالی است که این پدیده،مهمان مضر و ناخوانده ی کل ایران و به ویژه غرب و جنوب کشور شده و وعده های مسوولین هم برای کاهش یا علاج آن در حد حرف و مصاحبه های رادیو و تلویزیونی بوده و در عمل هیچ اقدام خاصی دراین زمینه صورت نگرفته و شاید گفتن و نوشتن هم در این مورد،دردی از مردم درمان نخواهدکرد.دعاهای مردم این بود که ای کاش این گرد و غبار به پایتخت برسد و میز و صندلی مدیران ارشد و وسایل منزلشان را غرق در گرد و خاک کند تا شاید به فکر علاج واقعه بیفتند و این گونه هم شد.اما دریغ از یک اقدام اساسی.یک سوال از مدیران و ستاد بحران این است که آیا با تعطیلی برخی مراکز یا تاخیر در شروع کار ادارات و سازمان ها،قصد مقابله با این بحران را دارند؟آیا در این شرایط توزیع رایگان ماسک در بین مردم یا استقرارآمبولانس در نقاط مختلف استان برای رسیدگی فوری به وضعیت کسانی که به ناچار در این شرایط مجبور به فعالیت در این گرد و غبار خفه کننده هستند،هزینه ی زیادی دارد مانند سربازان،نیروهای زحمتکش نظامی و انتظامی و کارگران کارخانه ها که امروز بنا بر قانون بایستی تعطیل باشند؟درصد بسیار زیادی از مردم که حقوق ثابت دولتی یا شرکتی ندارند و به اصطلاح شغل آزاد دارند و کارگر و دستفروش هستند تکلیفشان چیست؟این مردم همان هایی هستند با وجود و لمس انواع و اقسام کمبودها،گرانی ها،نداری ها و……همیشه پای کار هستند اما زمانی که شرایط برای جبران بخشی از زحمات آنان فرا می رسد به جز وعده های سر خرمن،چیزی نصیبشان نمی شود.