فصل رویش یا یورش به طبیعت

بهار که از راه می رسد،به جای طراوت و شادابی و حس رویش و زایش دوباره ی طبیعت؛می توان استرس و ترس را در برگ برگ و ریشه ها و ساقه های درختان بلوط و پوشش گیاهی و جانوری استان ایلام احساس کرد.فصلی که از آن به عنوان فصل رویش و زایش یاد می کنند اما چند صباحی است که به فصل یورش به طبیعت و نابودی تدریجی آن تبدیل شده است.چند سالی می شود که با فرا رسیدن تعطیلات نوروزی،بسیاری از مردم ایلام با برپا کردن چادر در مناطق جنگلی این استان،دانسته یا نادانسته؛خسارات جبران ناپذیری را بر پیکر در حال احتضار طبیعت آن وارد می کنند.طبیعتی که تنها دلخوشی مردمان محروم از امکانات مناطق دیگر کشور است.هر چادری که بر پا می شود،پوشش گیاهی زیر آن به طور کامل نابود شده و دیگر قادر به رویش دوباره نخواهد بود.به جای گذاشتن انبوهی از زباله و ظروف یک بار مصرف و مواد پلاستیکی و روشن کردن موتورهای برق با صداهای آزار دهنده و آلوده کردن هوا،موجب ایجاد ترس و واهمه در پرندگان و جانوران منطقه و فرارشان خواهد شد.علاوه بر این،کندن گودال ها و چاله های متعدد برای احداث دستشویی و پر نکردن آن ها پس از استفاده که موجب آلودگی خاک و آب و گیر افتادن جانوران کوچک جثه و احشام و ایجاد یک نمای بصری نامطلوب می شود،از دیگر خسارات وارد شده به طبیعت در این روزهاست.همچنین جاری شدن آب حاصل از شستشو با مواد پاک کننده ی شیمیایی،در زمین جاری شده و موجب خشک شدن پوشش گیاهی و حتی درخت ها می شود.به این موارد بایستی اصی ترین خسارت را اضافه کرد که همان استفاده ی بی رویه از چوب درختان به عنوان هیزم برای روشن کردن آتش است که به دلیل سردی هوا در این روزها،به شکل بی رویه و غیر اصولی از آن بهره برداری می شود.وقتی که میزبان یعنی همان طبیعت،بدون هیچ چشمداشتی،هر آن چه در توان دارد را برای بهترین شکل میزبانی عرضه می کند،روا نیست قدر میزبان را ندانیم و یادگار خوبی به جای نگذاریم.استان ایلام جاهای دیدنی زیادی دارد و اگر اهل گردش و تفریح بدون آسیب زدن به طبیعت هستیم،هر شهرش،خود یک تفرجگاه و مکان گردشگری است.با توجه به این نکته که”طبیعت‌گرایی”در فرهنگ اصیل و تاریخی ایران و مردمان این سرزمین،نقشی اساسی ایفا می‌کند بایسته است که در نگهداری از این هدیه ی بی بدیل الهی کوشا و دلسوز باشیم.