فاصلۀ بین پوچ گرایی تا تمدن،یک اندیشه است

تمدن در یک تعریف ساده از جمله به نظم و همکاری انسان ها در یک جامعه گفته می شود،به جهت شکل یابی formation یک تمدن، فاکتورهایی به مانند علم،امنیت،همکاری،نظم و…سایر منضمات ایجاب که در نهایت به رفاه و صلح در بین ابناء بشر منجر می شود،نیاز است.غربی ها تمدن را civilization و اعراب آن را (حضاره) می نامند.در قاموس معالم بسیار نفیس جهان اَبَر تمدن ایران در کنار مصر در جهان عرب و یونان در میان دنیای غرب می توان نام برد که همه ساله ده ها هزار نفر از ساکنان کره زمین برای دیدن نشانه های چگونگی زیبا ریستن بشر در بیش از ۲۰ قرن به این ممالک سفر می کنند تا با چشمان خود شگفتی های بشر در جهان دو هزار سال پیش را ببینند و برای لحظاتی هر چند کوتاه هم حسِ آن عصر از زندگی انسان ها شوند.بعد از دو هزار سال و شاید بیشتر،انسان های معاصر در به در به دنبال ره یافت هایی هستند تا به شیوۀ خوب زندگی کردن هم آلان خود در عصر اولیه را ببینید.بنا بر این پیدایش این واژه نفیس در قاموس سایر ملل می تواند به معنی اهمیت راهبردی این مفهوم در ذات بشر دانست.مرور سرگذشت جوامع مختلف ثابت می کند برخی انسان ها حتی در قالب یک اجتماع بعضاً سربار سایر ملل به حساب می آیند،از دیرباز رفتارهای سیاسی political ،اجتماعی و حتی اقتصادی که مصلحت طلبانه ترین فاکتور زندگی بشر بوده در دو جامعه ملی و بین المللی یک شاخص مهم و یک عنصر راهبردی در برانگیختن یک تمدن نوین یا خیزش مجدد تمدنی کهنه است.رفتارهای ایجاب Demanding behaviors که در نهایت منجر به برقراری صلح و رفاه در بین جوامع بشر است در سطوح مختلف همواره در یک سنجه قابل ارزیابی است،بر اساس تجربه چند سده در گذشتۀ انسان ها نمی توان با واژگان حق طلبانه محتواهای باطل را عینیت بخشید،شاید در کوتاه مدت چنین تصویرسازی های تصنعی Artificial imaging  قابل گذار نشان دهد اما در میان مدت،همۀ ثرثره ها همانند تندباد هر آن چه را که ریشه در معانی انسانی پیدا کرده با خود خواهد برد و آن چه را که باقی خواهد گذاشت چیزی بیش از پوچ گرایی و تاریکی نخواهد بود.کهن انسان های این کرۀ آب و خاک water and soil  ثابت کرده إند از یک بیابان یا یک کوهستان و از یک‌ جزیره تا شبه جزیره Peninsula هم می توان به یک تمدن رسید و به آن بالید به شرط آن که مفهوم انسانیت به ویژه در پذیرش حقیقت هر چند در یک نرمال قابل درک،همواره در ذهن بشر human mind مرور کرد.در عصر هر تمدن نمی توان و اصولاً انسان حق ندارد برای نمود خود وجود دیگران را خدشه دار کند.اصولاً چنین اندیشه ای جز از پوچ گرایی Absurdism و دوری از تفکر در خلقت امکان بروز ندارد.اکثریت مردم ایران زندگی با معنارا در طول سر گذشت خود تجربه کرده اند و معالم چنین برداشتی از خلقت را می توان در اقالیم مختلف این سرزمین دید،در بیابان ها یا کوهستان ها یا جزائر یا شبه جزایر آن،تنوع  معالم بهتر زیستن بشر را در این قلمرو هر لحظه اش گویای چنین حقیقتی است.تمدن ایران Iranian civilization به هیچ قومیت یا نژادی به صورت محض منتسب نیست بلکه تمدن این سرزمین land به جمله زیستگان در این مملکت از کورد و فارس و ترک و عرب و لر و.بلوچ و…تعلق دارد و بر اساس قاموس بروز این سرزمین می توان در همه جای ان نشانه ای از یک تمدن یافت.امیدواریم همان گونه که اکثریت ملت نشان داده اند صلح و ارامش پایدار lasting peace در این سرزمین و قلمرو پیرامون برقرار  باشد.