“علیشروان”شاعر کورد فارسی سرای اهل دیار بدره در روزگار افشاریه

آیا نام ایل بزرگ”علیشروان”برگرفته از نام یک شاعر در قرن های گذشته در همین منطقه است؟آیا شاعری از دودمان علیشروان در عهد افشاریه،نام تخلص خود را از نام طایفه اش انتخاب کرده است؟اگر شاعری به نام علیشروان وجود داشته چرا تاکنون ناشناخته بوده و اگر وجود داشته چرا به زبان کوردی و مادری شعر نسروده است؟و…یکی از اهالی بدره و علیشروان در یک نوشتار و گفت و گو که برای کانال” بدره در روزگاران”فرستاده ضمن پرده برداری از نام شاعری بنام علیقلی خان متخلص به علیشروان،جزئیات بیشتری از هویت این شاعر را بیان کرده است که متن آن در پی می آید.چنانچه مخاطبین،نقدی درباره این نوشتار داشته باشد آماده انتشار آن در این کانال هستیم:در دل پرمحتوای’جوینده یابنده است’یک حقیقت نهفته که براساس همۀ داده های فلسفی و منضمات آن و نیز برمبنای معیارهای اخلاقی برداشتی خردمندانه به نظر می رسد.این بار اما در لابه لای کتب تاریخ ایران که با عناوین موضوع هدف گذاری شده مطرح است،جویای حقایقی از یک شخصیت کرد که اینک ایل وتباری از اوست، شدیم.واقعیات تاریخ آن جا که مثل حریر مغلطه ای درآن چیدمانی نیست،یک صحنه از حقایق پیش رو است،سلیس تر این که جلوه ای از رخدادهای روز را در معرض دیدگان ما قرارمی دهد،روتوشی در کار نیست و هرچه که بود عیناً به دست ما رسیده است،برپایه این مقدمه از چگونگی دیروز،امروز وفردا شدن یک صحنه از گذشته را می توان دراشعار فارسی یک شخصیت”کرد”از اهالی سلسله زاگرس،دید.او”علیشروان”از اهالی شهرستان بدره در استان ایلام است که بنا به اسناد مندرج در برخی کتب تاریخ وملحقات آن از جمله”تذکره نصرآبادی”نزدیک به۲۰۰سال قبل در نزدیک ترین و پر جاذبه ترین قلمرو کبیرکوه درشهرستان بدره می زیسته است.این اسناد را هم اینک می توان در کتابخانه ملی ایران مرور کرد و سرگذشت و تبار علیشروان را خواند.درهمین ارتباط و برای آشنایی بیشتر با چگونگی سروده های این شخصیت کرد به زبان فارسی و قدرت شناخت ادبیات پارسیان،سراغ خانم دکتر”فرح صفری نیا”از نوادگان وی رفتیم و درباره این شخصیت اقلیم زاگرس سوال کردیم که وی گفت:براساس اسناد منضم در کتب تاریخ ایران از جمله تذکره نصرآبادی،علیشروان یکی از چندصد شاعر دوران افشاریان وقبل از آن است.وی اظهارکرد:چیدمان ادبی،درگفتارفارسی علیشروان نشان می دهد محیط پرورش یافتگی او به حکمرانان آن برهه برمی گردد.او درنقد شرایط آن زمان از ادبیات گفتاری شعر بهره گرفته است و این روند حتی درادبیات عرب به سبک”ایاک اعنی فسمعی جارتی”قابل مشاهده است.دکترصفری نیا اضافه کرد:زبان رسمی مملکت از عهد افشاریان و پیش از آن وساختارجمعیت آن برهه،فارسی بوده ازهمین رو علیشروان توانسته باتحصیل فیت و فن ادبی پارسی،خیلی ساده و راحت حرف دل خود را در قالب نقد بیان کند.وی بااشاره به بیت:نهالی را از آغاز سعی کن تاراست برخیزد/که چون گردد قوی از زوربازو خم نگردد،اضافه می کند:به نظر برداشت اولیه ازاین گفتارنشان می دهد منطق را می توان درهمان نهاله ها در درون انسان ها پروراند واین یعنی زور و بی محابایی در اندیشه های این شخصیت کرد محلی از اعراب نداشته است.خانم دکتر صفری نیا سپس با اشاره به ابیاتی دیگر از این شخصیت کرد فارسی گو می افزاید:مرور تاریخ اهالی زاگرس و شکل گیری شخصیت ادبی امثال علیشروان که می توان درباره او در اندیشه های استاد”وحید دستگردی”در بررسی و نقد تذکره نصرآبادی دید یا حواشی”طاهر ابوالحسن فیلی”،به طور کلی نشان می دهد،قاموس ادبای کرد نیازمند بازخوانی است.دکترصفری نیا اظهار کرد:بی تردید در بیان سرگذشت گذشتگان این قلمرو،بسیار کم کاری شده و اگرجنب وجوشی دربرهه ای نمود پیدا کرده،متاسفانه یا نیمه کاره،رهاشده یا غیر منصفانه بوده است و همین نتیجه گیری ها برآیندی غیرقابل اعتماد و غیرقابل قبول نشان داده است.