سه‌ راهی جندالله صالح‌آباد این روزها بوی بهشت می‌دهد…

این جا موکب شرکت گاز استان ایلام برپا شده؛ نه فقط با چادر و دیگ و سماور، که با دل‌ هائی که به عشق حسین (ع) می‌تپند. این جا، مدیر و کارشناس، کارگر و کارمند، همه دوشادوش هم ایستاده‌اند؛ کسی به فکر عنوان و سِمَت نیست. دست‌ ها یکی شده‌اند؛ یکی با کفگیر در دیگ می‌چرخد، دیگری لیوان چای داغ می‌گذارد در دست زائر خسته، آن یکی صندلی می‌آورد برای پیرمردی که پای سفر را به سختی تاب آورده است. این روزها، خستگی معنایی ندارد. شب و روز یکی شده؛ زیر آفتاب سوزان یا در خنکای نیمه‌شب، چراغ موکب روشن است. هر چهره‌ای که از جاده می‌رسد، با لبخندی بدرقه می‌شود که از دل بر می‌آید. پس چه افتخاری بالاتر از این که ما، هر کدام، به قدر توان خود، در این مسیر سهمی داشته باشیم. سهمی کوچک، اما به امید پاداشی بزرگ. در این جاده، ما نه فقط آب و غذا، که دل‌های خود را به زائران هدیه می‌کنیم و هر سلامی که می‌گوئیم و هر لقمه‌ای که تعارف می‌کنیم، در حقیقت پیمانی است که با خود و با خدای خود بسته‌ایم: تا آخرین توان، خادم‌الحسین (ع) بمانیم. این جا، موکب ما نه فقط توقفگاهی برای رفع خستگی، که پناهگاهی است برای جان‌ های عاشق. و چه سعادتی بالاتر از این که در مسیر کربلا، پرچم‌دار خدمت باشی…