در بحبوحۀ دور ششم مذاکرات؛ مخالفت ها به قبل از برجام شباهت دارد

بر اساس پروتکل های متعارف در روابط بین المللی و در بحبوحۀ in the midst،آستانه یا در ورود به مذاکرات Negotiations هر یک از دو یا چند طرف همسود aligned با بیان یا در اظهاراتی در واقع سیاست کلی خود را مطرح می کنند،به این مفهوم که در هر سخنرانی ممکن است یک یا هر دو طرف،چارچوب های کلی و بنیادی General and fundamental framework خویش را با این شکل بیان کنند.این روش متعارف و در شرایط مشابه  منطبق با حقوق بین الملل Compliant with international law تلقی شده و قابل درک می دانند.در یک سخنرانی یا در یک مصاحبه،مقامات کشورها معمولاً چارچوب نهفته های خود را از گفت و گوها یا همان مذاکرات هر از گاه با لحن یا طرز تازه ای،به مثابه یک پیشران اشاره و …که بعضاً ممکن است از دل آن محتوائی نو برای طرف مقابل تحصیل هم بشود.در نهایت می توان گفت چنین روالی تازگی نداشته و در عصر سیاست توسعه و پیشرفت یک روتین قلمداد می شود.ممکن است یک مقام از یکی از طرف های مذاکرات مخالفت خود را با کلیت گفت و گوها اعلام کند اما در سخنرانی روز بعد موضع او تغییر و به طرحی نو New content بپردازد،چرا که در لابه لایه و در فاصلۀ بین دو مصاحبه یا سخنرانی،قطعاً اتفاق تازه ای رخ داده که ممکن است شرایط کلی گفت و گوها را دگرگون و به سمت سازنده تر سوق دهد.هم اینک میان تهران و واشنگتن مذاکراتی در حال انجام است که تا به امروز پنج دور از آن پشت سر گذاشته شده است.ارادۀ دو طرف برای ورود به مذاکرات از محک و آزمون گذشته است،یعنی هر دو سمت چالش پذیرفته اند که با گفت و گو،گره پروندۀ مذکور را باز و حل و فصل کنند.البته این قصه گویا از دوره حکمرانی دور دست تر از امروز به ویژه در برهۀ آقای  مهندس میرحسین موسوی و پیش از او هم با چنین تصویری همراه بوده و…اما اینک و پس از پنج دور که می توان بازه زمانی آن را ۱۵ساعته تخمین زد،سنجۀ این مذاکرات و ادامۀ آن را می توان بسیار سازنده و مثبت دانست.می دانیم که در فاصلۀ هر دور از گفت و گوها،دو طرف از طریق مصاحبه یا سخنرانی یا اظهارنظر به بیان مواضع و مطالبات خود پرداخته اند،حالا برخی رسانه ها یا تحلیلگران یا حتی برخی مقامات دو طرف به پنداشته هائی روی آورده اند که یک روال متعارف و همواره در شرایط مشابه قابل درک بوده است اما در نهایت تنها جائی که به عنوان تعهد دو جانبه سندیت خواهد یافت،پشت (میز مذاکره) بوده و قطعاً هست.تجلی رسمیت مواضع همین جا است یعنی پشت میز مذاکره که از همان آغاز،ارادۀ تحقق آن نزد دو طرف نشان داده شد،از همین‌ رو بر اساس آخرین داده های حقوق بین الملل International Law Results در هیچ مذاکراتی بن بست وجود ندارد،شما همین که به اصل گفت و گو روی آوردید یعنی بر حل و فصل تنش از طریق دیپلماسی تأکید و همین برداشت به مثابه نتیجۀ غائی final result” دو‌ جانبه،تلقی می شود.به نظر می رسد در دور ششم مذاکرات،دو‌ طرف بر روان سازی مطالبات Liquidation of claims هم،از هم ادامه دهند و…آن چه که در پی یک توافق تحصیل می شود قطعاً به مصلحت اکثریت طرف ها خواهد بود.دور ششم مذاکرات به زودی ادامه خواهد داشت که با توجه به فرصت های پیش آمده قطعاً حرف های تازه و گشایش هائی در آن خواهیم یافت.صرف نظر از هر برداشتی به باور نگارنده و برخلاف برخی پیش بینی ها،آقای دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا واقعاً به دنبال یک توافق است تا دردسر،بنا بر این هر گاه که از چابکی و چاپه زنی در سیاست Agility in politics سخن به میان می آید در واقع کاربرد آن در چنین شرایطی است.لذا با چابکی و رهگشائی،امکان دستیابی به یک توافق وجود دارد بلکه زمینۀ گشایش های بیشتر More opening میان دو ملت بزرگ ایران و آمریکا از همین کانال امکان پذیرتر خواهد بود.در این هفته چالش حقوقی تازه ای امکان پذیر است که برون رفت went out از آن راهکارهای سیاسی است و این که هم اینک اختلافاتی در جامعۀ حکمرانی آمریکا American governance society به مانند آن چه که در برجام The JCPOA اتفاق افتاد،در حال رخ نمودن است اما بر عکس سال ۲۰۱۵٫اما اینک مخالفان توافق در اقلیت هستند و برآیند سیاست آنان به هیچ وجه به نفع اکثریت جامعه دو کشور نخواهد بود.دقیقاً شبیه به آن چه که در توافق ۵+۱ افتاد.در آن جا سیاست دمکرات ها که اکثریت آرای جامعه آمریکا را تحصیل کرده بودند،در نهایت صورت عملی به خود گرفت.دونالد ترامپ هم اینک بودجه سال میلادی پیش رو را ارائه کرده است که از فیلترینگ کنگره گذشت اما لازم است برای تصویب نهائی مجلس سنا که در میان آنان مخالفان سرسخت توافق با تهران حضور دارند نیز به آن رأی مثبت داده باشد به همین خاطر به نظر می رسد رئیس جمهور آمریکا به ناچار در برخی سیاست هایش نسبت به برخی کشورها به ویژه در منطقه خاورمیانه از موضع One roof and two airs یا همان Double standard،ظاهر شود و…در این حال و هوا هر سیاستی که معیشت اکثریت ملت ایران در آن نهفته باشد از ادامۀ محترمانه طرح کالابرگ تا توجه به بخش های جامعه که در نتیجه حقیقتاً ندانم‌کاری و ناشایستگی ها اینک در طبقۀ تهیدست هستند،به نظر یک راهبرد است نه برنامه آنی زیرا حقیقت تلخ و تأسف بار به وجود آمده چنین شرایطی را ایجاب کرده است.نگارنده این محتوا را به مانند قبلنی ترها به عنوان یک دیدگاه در راستائی مشخص که بارها به آن اشاره شده،مطرح کرده است.