حقیقت، propaganda یا charismat

در ابتدا و ورود به محتوای این یادداشت،نگارنده پیشتر به استحضار مخاطبان محترم رسانده است که چگونگی تعامل حاکمیت و در واقع زیرمجموعه های آن ها در استان که باسکوت همراهانۀ مرکز صورت گرفته با خود را بیان خواهم کرد.نگارنده قصد دارد آن چه را که دو حاکمیت با خود در داخل و با یک روزنامه نگار به خارج رفته نشان داده را در قالب یک مطابقت و یک مقایسه در ارتباط با آسیب ها بیان کند.اما اینک اصالت این یادداشت یعنی حقیقت جوئی یا پروپاگاندا یا کاریزمائی برنامه ها وسیاست های حاکم بر کشورها را که به نظر اینک در تحقق چنین تعریفی دچار چند گانگی اند بپردازیم.در یک قرائت زودگذر از بُرش دیروز،امروز و فردای رسانه ها،می توان به لایه های پس و روی پرده های آن دست یافت.یک جسجو و یک تأنی کافیست که حقیقت جویان را به اصالت غرض و هدف نزدیک کند.بی تردید حکمرانی چه آن گاه که فناوری،چندان وجود نداشت و چه اینک که برای یافتن آب به کُرات منظومه شمسی،سفرهائی از جنس گالیور را باید پیمود،بسیار دشوار و طاقت فرساست به ویژه آن که حکمرانان قطعاتی از پازلی جز برای نمایش عدالت که واژه ای محتوائی است برای چیدن نداشته باشند.این جا طاقت ها فرسوده تر و چیدمان پازل پیچیده تر خواهد بود.در بُرش فعلی از سرگذشت انسان،نقش رسانه ها بسیار کلیدی است به ویژه آن که هرگاه دو یا چند قلمرو بر مبنای آن تقابل پیدا کنند،پیچیدگی ها،گره خورده تر و برون رفت ها پُر هزینه تر خواهد بود.تقابل رسانه یعنی دوئل دو خِرد و دو اندیشه.از همین رو معمولاً جوامعی در این دوئل بازنده اند که محتوای آن ها عاری از هر گونه خِرد و اندیشه ای است.دوئل اندیشه ها در رسانه ها دست یافتنی است،یعنی خیلی راحت می توان از ساختار یا ساز و کار رسانه ها به خِرد یا نابِخردی دو قلمرو در تقابل هم را شناخت.در این میان،ظهور و سقوط اندیشه ها در عصر امروزی را می توان در این دوئل دید.ساز و کار برخی از رسانه ها در ابِراز اندیشۀ جامعۀ خود را بعضاً عین حقیقت و برخی کاریزمائی (charisma) و بعضاً تابعی از الگوهای پروپاگاندائی اند (propaganda) که سقوط برخی از جوامع به خاطر پیروی محض و بدون چانه زنی چنین ایدئولوژی هایی از جنس رسانه تا حدود زیادی قطعی است زیرا بدون تلفیق حقیقت،سیاست و شخصیت،ره یافتی جز یکنواختی از آن عاید نخواهد شد و این درحالی است که جامعۀ نوظهور فعلی که رسانه شکل و شمایل اولیۀ آن را چند دهۀ قبل،بُرش ها و صحنه های آن را چیده بود.دیروز،امروز و فردای پازل زندگی انسان ها را پایه ای شناخته است.در بیان نمونه ای از این دست رفتارهای رسانه ای،می توان به تعامل و برخورد تهران با پروندۀ برجام از دورۀ”دونالد ترامپ”به بعد اشاره کرد.ترامپ در کارزار انتخاباتی خود و در مقابل خانم”هیلاری کلینتون”علناً اعلام کرد که برجام را محتوائی تر کنند یا از آن خارج می شوم.از این این جا یک دوئل رسانه ای بین دو قلمرو شکل می گیرد.صرف نظر از برخوردهای ایالات متحده با تهران طی سال ها و بالعکس،ترامپ رئیس جمهور می شود و پروندۀ کارزار انتخاباتی خود را یکی پس از دیگری پیگیر و به نتیجه رساند.بعداز چند قطعه عکس یادگاری با”کیم سونگ اون”رهبر کره شمالی و تعامل قشری گرانه با پیونگ یانگ و در نهایت،ایجاد روزنه های خوشبینانه ای در رفع پیچیدگی های به وجوده آمده در روابط دو طرف؛نوبت به تعامل با پروندۀ ایران و موضوع برجام رسید.پرسشی که مطرح است این است که چرا تهران در مقابل تهدید اقتصادی ترامپ پیش دستی نکرد؟چرا پیشگیری های ضروری را به عمل نیاورد؟این یک پرسمان راهبردی است،اما قوز بالا قوزتر از این خلأ حاکمیتی که متأسفانه و خیلی تأسف انگیرانه،ارزش پول مملکت را به شدت آسیب پذیرکرد، برخورد رسانه های داخل در این دوئل که عبور موفقیت آمیز از آن خیلی دست یافتنی بود.است.یکی از این رسانه ها،صدا و سیماست که حقیقتاً نیازمند بازسازی می باشد که با گزارش هائی خبری در این دوئل،بعضاً و البته خیلی بعضاً،سیاستی را اِعمال می کرد که می توان آن را ناشیانه و کودکانه تلقی کرد.از چهار راه گلوبندک یا سبزه میدان یا…گزارش تهیه می کردند که….(مجموعۀ کاخ سفید دیوانه اند..بابا این ها دیوانه اند…جِر می زنند و…).رسانه ها اعتبار بخش هستند و هزینه بَر اما در آن مقطع با وجود برنامه هائی بعضاً با محتوا،بین خنداندن چند رهگذر یا بینندۀ تلویزیون برای چند لحظه که بعضاً بیانگر پایۀ یک سیاست رسانه ای است تا تجزیه و تحلیل واقع بینانۀ شرایط.اما اینک کدام پُر هزینه تر نشان داده است.