حال مردم ما خوب نیست

بدون جست و جو و خیلی صاف به جاده ای زدیم که می گوید نمی دانم مردم عزیز ما فقط در کردستان به پول می گویند”پاره”یا نقاط دیگری هم هستند؟به هر سبب اینک پُر آب و نان دارترین عیدی که می توان به مردم این سرزمین داد،پاره است.چه اسم قشنگی هم دارد؛پاره که معادل فارسی آن یعنی پاره و حقیقتاً دل ماها اینک اما پاره است.حال مردم ما خوب نیست.این حقیقت نه از روی ناامیدی است نه از جهت جبهه گیری.متأسفانه گروهی از مسؤولان با نداشتن درک درستی از فضای حاکم بر روابط خارجی،شرایط معیشت و زندگی را سخت تر کرده اند.در سیاست خارجی به ویژه در دو منوی آن یعنی تصمیم سازی و اجرا،بسیار شاق و به چانه زنی و چابکی نیازمند است.یک سیاست مدار در دستگاه دیپلماتیک ممالک لازم است تا چالاک عمل کند،چرا که یک دیپلمات با خِرد،حد واسط بین دو حکمرانی است.با چنین موقعیتی که دیپلمات هم،مقامات بالا دست خود را در یک رهگشائی قانع می کند هم طرف مقابل را،یعنی حکمرانان کشور هدف را.بدون تعارف و خیلی صریح،نگارنده با درک شرایط خاص در روابط خارجی،دستگاه دیپلماسی فعلی مملکت را فاقد چنین ویژگی بسبار حائز اهمیت می داند.نقش وزارت خارجه در کشورهای توسعه یافته،رد و بدل کردن پیام نمی تواند باشد.شرح وظایف دیپلمات ها از وزیر تا سفیر مشخص است.عزت و غرور ملی به قدرت چانه زنی است،قانع کردن مقام بالادستی چانه زنی می خواهد و چالش ها قابل حل هستند.اقتدار به گفتنش نیست.در دنیای روز سیاست و دیپلماسی،اصل بر خوب نقش آفرینی است و همۀ این بُرش ها یعنی مصلحت تک تک شهروندان ایران.بسیاری از حوادث تلخ که در سال های گذشته تا به این لحظه اتفاق افتاده و حقیقتاً مایۀ افسوس هستند چنان چه اقتضاءگرانه و اولویت دار رفتار می شد،بسیاری از آن ها وقوعش محال بود.حکمران خوب به خاطر اما و اگرهائی که شاید بعضاً ناشی از ذهنیت تکرارگرانه است،تصمیماتی که پیامد آن دسته جمعی و کلیت جامعه را در بر می گیرد،اتخاذ نمی کند.در هر حاکمیتی خوب و بد و پس و پیشرفت وجود دارد اما چگونگی این دو کفۀ ترازو بسیار حائز اهمیت است.گاهی انسان خود انگیخته به شست و شوی مغز نیاز دارد.حاکمیت نیز همچنین.مردم غنی ایران حقیقتاً نیازهایی دارند که اصل بر زندگی است و این طبیعت هستی است که بخشیده است که یک زندگی خوب تحت هر حکمرانی حق این مردم است.قبلاً هم اشاره شده است که ۶ میلیون شهروند ایرانی در خارج هستند.طبقه بندی شهروندان به این و آن،تصمیم یا سیاست درستی نیست و نباید اجازه داد یک شهروند ایرانی نسبت به مملکت ذاتی خود احساس بیگانگی کند.شما ملاحظه کنید اوباما،ترامپ و…که به بالاترین مقام در ایالات متحده آمریکا رسیده اند در بیان اصالت آنان یکی را آفریقایی تبار و دیگری را از قارۀ سبز و…معرفی می کنند.دک‌ و پزی هم می گیرند و ککشان هم نمی گزد که از آن جا هستند.اما در ایران،سامانه ای راه اندازی می شود که چنان چه طرف از آن سمت دنیا بخواهد سری به قبر پدرش در بهشت زهرا بزند با ورود به آن تازه ببیند گره مند است یا خیر؟این گونه تصمیمات به روز نیست و وجهۀ قانونی معتبری ندارد.خیلی راحت زندگی سخت را سخت تر نکنید چون هر تصمیمی گرفته می شود قطعاً پیامددار است.به عبارتی روان تر،خیلی راحت شرایط زندگی را می توان و می شود راحت تر کرد.