جز احسنت از ایشان نشد بهره‌ام؛باران تبربک و چتر حمایتی که نیست

هرساله،مرداد ماه که از راه می رسد،پیام‌های تبریک روزخبرنگار از سوی مسئولان ارشد کشوری و استانی،داغ‌تر از مرداد،در صفحات خبرگزاری‌ها و فضای مجازی منتشر می شود.این پیام‌ها،تقریبا مشابه و با ادبیات کلیشه‌ای،و کلیدواژه‌های”۱۷مرداد”،”شهید محمودصارمی”،”خبرنگار”و”رسانه”درسطح گسترده‌ای،فهرست شده و انتشار می یابد.نکته تلخ ماجرا اما آنجاست که این پیام‌ها که به همت روابط‌عمومی های تلاشگر تنظیم می شوند،برخی مسئولان و مدیران کل دوایر دولتی حتی یکبار هم آن‌ها را مرور نکرده‌اند.ضمن قدردانی و حق‌شناسی از روابط عمومی‌های زحمتکش و مدیران محترم امضاء کننده این پیام‌ها،اثر معنوی این تبریک‌ها بر کسی پوشیده نیست اما‌ به نظر می رسد وقت آن رسیده که استانداران و مدیران از این روند تکراری عدول کرده و تکریم خبرنگاران را با رویکردی بنیادی،اثرگذار و امیدبخش پیگیری نمایند.نکوداشت سالانه‌ خبرنگاران حرفه‌ای و جربان ساز و نیز توجه ویژه به ثبات شغلی و تقویت اقتصاد اصحاب رسانه به شکل جدی و پایدار،موضوعات و مطالبات اساسی خبرنگاران است که ضرورت دارد در آستانه روزخبرنگار،در دستور کار دولت و مجلس قرار گرفته و به آن اهتمام شود‌ و گرنه وقتی برای تکریم جایگاه خبرنگاران و ارتقای شغلی و معیشت آنان،کاری زیربنایی انجام نشده،تحسین ومرحبا گفتن خشک وخالی چه سود؟!‌که دراین راستا باید گفت؛”جزاحسنت از ایشان نشد بهره‌ام…”باور کنید فرهنگ‌سازی،مداومت مسئولانه در سپهر رسانه و ایفای نقش سازنده و مؤثر خبرنگاران و روزنامه نگاران در توسعه فرهنگی و اجتماعی،از بیهوده‌کاری برخی وزیران و مسئولان،برای کشور ارزنده‌تر و سازنده‌تر است.لذا بایسته است متولیان رسانه‌ای و فرهنگی کشور،به حرفه شریف خبرنگاری،نگاهی ژرف و جامع الاطراف داشته باشند و با تصویب قوانین حمایتی و تامین امنیت شغلی و معیشت پایدار آنان،جامعه اطلاع رسانی را تکریم نمایند.نگارنده پیشنهاد می کند؛به میمنت روز خبرنگار،دولت موارد مطروحه زیر را پیگیری کرده و جامه عمل بپوشاند؛۱)از آن جا که حرفۀ خبرنگاری از مشاغل سخت و زبان آور به شمار می‌آید و خبرنگاران در تمام فراز و فرودهای جامعه‌ حضوری ملموس و مخاطره آمیز دارند،دولت و مجلس باید امنیت حرفه‌ای و معیشتی آنان را به نحو جدی و قانونمند تأمین کنند،چرا که این موضوع،دغدغه دائمی و نگرانی همیشگی آنان بوده است‌ لذا یک بار برای همیشه این نگرانی‌ها باید خاتمه یابد.۲)تجربه نشان داده که رسانه‌های وابسته همواره از حمایت‌های فراگیری برخوردار بوده‌اند و بین رسانه‌های دولتی و رسانه‌های مستقل،تبعیضی فاحش حاکم بوده است.اینجاست که ضرورت دارد مجلس با مصوبه‌ای قانونی،دولت را موظف کند با نگاهی عادلانه،همه اهالی رسانه،به یک میزان از حمایت‌های دولتیان برخوردار شوند.۳)اطلاع رسانی شفاف و افشای جسورانه پشت پرده‌ها،هرگز به مذاق قدرت خوش نیامده است.از این رو خبرنگاران مردمی و متهور،بارها باشکایت وزیران،استانداران و مدیران،یا زندانی شده‌اند و یا روزهای دلهره آوری را در راهروهای دادگاه‌ها سپری کرده‌اند.بهتراست دولت طی یک بخشنامه از مدیران خود بخواهد شکایت از خبرنگاران را پس بگیرند،تا گردش آزاد اطلاعات و اطلاع‌رسانی شفاف در جامعه،مانع رشد مفاسد مالی،اخلاقی و رانتخواری شود.۴)مدیران و مسئولان ارشد،خبرنگاران و روزنامه نگاران را به عنوان مصداق واقعی رکن چهارم دموکراسی باور کنند. و از تمهید هر گونه محدودیت و محرومیت برای آنان قویاً پرهیز نمایند تا به یُمن اطلاع‌رسانی واقعی،توسعه فرهنگی و رسانه‌ای امکان‌پذیرشود.۵)انتخاب خبرنگار نمونه سال در مرحله شهرستان،استان و کشوری،مطالبه‌ای مغفول است که پس از سالیان متمادی،هنوز ابتر مانده است.انتخاب خبرنگار نمونه با تعیین شاخص‌های حرفه‌ای،تجربی و علمی همانند سایر‌مشاغل-معلم نمونه،کارگر نمونه و …-به تقویت انگیزه شغلی خبرنگاران،ارتقای کیفی تولید محتواهای رسانه‌ای و رقابت سالم و سازنده بین اصحاب رسانه منجر خواهد شد که ضرورت دارد صنوف مطبوعاتی با همکاری معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ساز وکار این مهم را تمهید و اجرایی کنند.