جامع نگری مردم

همۀ ما می دانیم که از سال ۲۰۱۹ میلادی به بعد،اکثریت ملت عراق در اعتراضاتی دامنه دار علیه فساد در ابعاد مختلف،بر ضد بی کفایتی،رانت(rent monopoly)رشوه،چپاول و…به پا خاستند.بر اساس گزارش هائی که از قول خود مقامات عراقی منتشر شده است جذر حاکمیت در یک عبارت خلاصه می شد(همۀ ما دزدیم).این عبارت از نه یک مقام نه دو مقام بلکه از اکثریت مسؤولانی شنیده شد که مردم عراق با کمال احترام،خطر حضور و مشارکت در انتخابات را با وجود تهدید و وعده های گروه های ویژه خوار حاکمیت قبل با جان خریده بودند بر سرکار آمدند.ویژه خوارانی که خود چند دهه به کمک سایرین بر سر قدرت بودند بعدها علیه همان سایرین و حاکمیت منتخب ملت،گروه هائی تحت عنوان”المقاومه الشعبیه”تشکیل دادند.یعنی تا الان اجازه داده نشده این کشور تحت حاکمیتی نوظهور به عبارتی سلیس تر،نَفَسی تازه کند.قوز بالا قوز تر از این چالش پر مخاطره،رفتار خود نو ظهور آن تازه به قدرت رسیده هاست که به جای طرح و برنامه به جهت ساخت و نوسازی کشور به قول آن روزی ها به پوچ گرائی(nihilism)روی آورده اند که متأسفانه دخالت کشورهای پیرامون به عقب ماندن عراق زرخیز کمک کرد.اما یک نکتۀ جالب توجه در این صحنۀ پر هیاهو که امیدواریم مردم عراق با درک داده های هستی بخش خود سریع تر به حقوق شان دست یابند، برشی است از قیام مردم عراق.شعلۀ نخست این خبزش را مردم شریف ناصریه برافروختند.آنان با چنین جنبشی نشان دادند با وجودی که نخست وزیر عراق از بُن مایۀ همین شهر بود،او را از اریکۀ قدرت کنار کشیدند و این یعنی درک مردم به حدی رسیده است که بین حال بزهکارانه و آیندۀ نیک،دومی را برگزیدند.این که نخست وزیر وقت عراق از بومیان ناصریه بوده برای مردم ذی قار هیچ تفاوتی نداشت.آنان نشان دادند به دنبال کارآمدی هستند.اصرار بر انتخاب یک مدیر بومی بدون تشخیص کفایت او یعنی عقب ماندگی مضاعف منطقه.بُن مایۀ یادداشت یعنی جامع نگری بدین معناست که چون فلان شخصِ مسؤول از فلان طایفه است باید از مصونیت کاملی برخوردار باشد.متأسفانه همین نگاه حاکم بر متن جامعه ای مثل همین استان،عامل خود اقتاعی هائی شده که سالیان درازی است بر ذهن بلکه بر وجود ما چبرگی داشته است.نگارنده خود از یکی از نمایندگان که جهت مصاحبه به تلویزیون دعوت شده بود با اشاره و ایما و لبخند برای بعد از این وظیفه برای خود یک مقام تعریف می کرد.(ما ۴ استاندار داشتیم)یا دومی از چگونگی افزایش حقوق کارکنان و طبقه بندی آنان می گفت(به هر حال بعضی ها یک زمانی مدیر بودند،خوب باید تفاوتی قائل شد بین نخبه و رده های پائین و…)خوب با این نگاه حتیٰ اگر این مجموعه افراد،مایه ای از کارکردها بر جا گذاشته باشند عملاً ارزش آن بُن مایه هم از اعتبار خواهد افتاد.این افراد که برای دورۀ بازنشستگی خود دوراندیشی می کنند حتیٰ اگر ناخواسته و بدون نیت سوء به چنین تصمیمی روی آورده باشند،از حقیقت جامعه دورتر می شوند و در نهایت آسیب ها بیشتر و خلأها بزرگ تر نشان خواهد داد.مردم محترم ایلام اگر یک مسؤول از هم وطنان در زاهدان برای ادارۀ استان گماشته شود اما حقیقت بین عمل کند در واقع آیندۀ خود و فرزندان خود را تضمین خواهید کرد.بد ما از خوب دیگران بهتر است این یک برداشت بسیار پُر مخاطره و هزینه دار خواهدبود.اگر قرار بر اتحاد است می بایست در حکمرانی ها هم این شعار را به عمل تبدیل کرد.این استان به واسطه ای کاملاً معلوم اینک در نمودار توسعه و پیشرفت در رده های پائین است،ازهمین رو چنانچه یک مسؤول بومی به علت بی کفایتی یا قانون گریزی مثل تحمیل بار مالی بر دوش مملکت یا مثل تضییع منابع انسانی نخبه برکنار و برای همیشه از آن مسؤولیت خلع شود در حقیقت هم او کمتر آسیب خواهد دید و هم در تأمین منافع ملی و مصلحت استان به ویژه آیندۀ فرزندان خود گامی برداشته شده است.