ترمز گرانی ها قرار نیست کشیده شود؟

در دهه ی ۶۰ که دایره ی اطلاعات و آگاهی های ما از روند تحولات و شرایط زندگی در سایر کشورها بسیار محدود بود و منابع کسب اطلاعات و به اصطلاح به روز بودن،به مانند الان نبود، روزنامه ها و رادیو و تلویزیون و از همه مهم تر،آموزگاران ،نقش کنونی رسانه های بی شمار موجود را داشتند.یکی از آن آموزگاران در توضیح و تجسم اوضاع مردمان آن زمان کشورهای خارجی می گفت که مردم در این کشورها،زمانی که برای خرید به فروشگاه یا مغازه ها می روند به دلیل گرانی و اوضاع نابسامان اقتصادی،بسیاری از کالاها و اجناسی را که ما به صورت کیلویی یا حتی در مقیاس بیشتر(من و نیم من) می خریم؛آنان به صورت دانه ای می خرند که هم در هزینه ها و هم در مصرف، صرفه جویی می کنند.الان اما پس از گذشت چهار دهه از آن سخنان که تلنگری برای روزهای کنونی بود،مردمان بی شماری هستند که به آن وضعیت دچار شده اند.گرانی لحظه ای و بی ضابطه و قانون و غیر منطقی کالاها و خدمات از خوراک و پوشاک و دارو و درمان گرفته تا نیازهای روزمره ی خانواده هاو….،سبب شده تا قامت بسیاری از خانواده ها به ویژه نان آوران،زیر انبوهی از گرانی ها خم شود و به ناچار مجبور شوند تا از بسیاری هزینه های ضروری خود و فرزندانشان چشم پوشی کنند.این شرایط حتی بر خلق و خو و رفتارها و برخوردهای روزمره ی مردم با همدیگر هم اثرات ناخوشایندی را شکل داده است.بازار خرید و فروش اجناس دست چندم و حتی از کار افتاده و تعمیر و بازسازی آن ها،رونق فراوانی دارد و لباس هایی که سال ها بود در کمدها و گنجه ها رها شده بودند اکنون ارج و قرب ویژه ای پیدا کرده انددر هر جمع و محفلی که وارد شوید،آه و ناله ی مردم از گرانی ها بلند است و همه هم ناچار هستیم هر جنسی را به هر قیمتی که گفتند بخریم و مرتب هم قیمت دیروز و امروز را با هم مقایسه می کنیم.شوربختانه مسوولین هم فقط به گفتار درمانی و گاهی هم در جلوی دوربین های تلویزیونی،به یک مانور بی نتیجه بسنده می کنند و آن چه که در این میان در حال نابود شدن است،کرامت و شخصیت اقشار بی درآمد جامعه است که در حال زایل شدن است.و در آخر کلام می توان خیلی از چیزها را نخرید ولی نمی توان خیلی از چیزها نخرید.