قلم را رسالتی و قداستی سترگ بر گردن است.نقش بی بدیل اهل قلم در تاریخ و سرنوشت جامعه بر همگان آشکار است.قداست آن به حدی است که خداوند بی همتا به آن سوگند خورده است:ن والقلم و مایسطرون؛قسم به قلم و آن چه می نگارد.در این عصر انفجار اطلاعات و دهکدۀ جهانی،ارزش قلم دو چندان و اثرگذاری آن روز افزون است.رسالت نویسندگان در هر دوره ای خطیر و حساس بوده و هست.وظیفۀ اصحاب قلم،آگاهی بخشی و درست نویسی و بیان حقیقت بدون مصلحت و پرهیز از تعصب و جانبداری و حب و بغض است.آلوده کردن قلم به مزد و دریافت پاداش به دلیل اغماض حقیقت و یا جانبداری و تعصب و بت سازی از انسان ها و یا مسئولان جامعه،جفا بر قلم و رسالت آن است.آزاده بودن و آزادگی نویسندگان متعهد به حقیقت،یک فضیلت بزرگ انسانی است که بی تعارف کمتر نویسنده یا اصحاب رسانه ای آن را داراست.شک نباید کرد که رسانه ها و نویسندگان،ریه های یک جامعه هستند برای پیشرفت و تعالی و بیان واقعیات و نقاط قوت و ضعف.اگر جامعه ای این رسالت را برای اصحاب قلم قائل باشد تردید نباید داشت که به سوی تعالی و پیشرفت خواهد رفت و اگر بر عکس،نویسندگان و گویندگان و آزادگان و حق گویان سرکوب شوند و مصداق کلام امام علی علیه السلام شوند که فرمود:عالم ها ملجم و جاهلُ مکرم یعنی ویژگی جامعه بیمار آن است که عالمان و دانایان و حکیمان دهان بسته باشند و جاهلان نادان هیوچ مزان گرامی داشته شوند.چنین جامعه ای رستگار و پیروز نخواهد شد و بوی سعادت به مشامش نمی رسد.بدترین آفت جامعۀ دینی،یکی ریاکاری است.دوم بی مهری به نقد و نقد پذیری و طفره رفتن از نهادینه کردن آن و سوم چاپلوسی و تعریف و تمجیدهای نا به جا که اولین آفت آن حذف شایستگان و حکیمان در مناصب و میدان داری و بالا آمدن کوتوله‌ها و بی ریشه ها و ریاکاران است.این جاست که رسالت اهل قلم و نویسندگان و متفکران بیش از پیش سنگین تر و حساس تر و حیاتی تر می شود.چهاردهم تیرماه روز قلم بر اصحاب قلم خجسته باد.
