به بهانۀحرکت مدنی و محیط زیستی مردم کارزان برای دفع آفت لورانتوس از درختان بلوط بانکول

بی شک مسائل محیط زیستی،همچون گرمایش بی سابقۀکرۀ زمین و کمبود آب برای درصد قابل توجهی از جمعیت زیست کره از مهمترین مسائلی است که امروزه بشر با آن دست به گریبان است.مسائلی که نه تنها حیات انسانی بشر امروز و نسل های آینده که حیات تمامی زیست مندان بر سطح کرۀ خاکی را تهدید می کند.از این رو امروزه در سطح بین الملل درک مخاطرات محیط زیستی،تدوین معاهدات و قراردادهای حقوقی و الزام پیوستن به آنها حتی برای ممالک جهان سوم و از جمله جمهوری اسلامی ایران،روندی شتابنده در پیش گرفته است.با این وجود در کشور ما تخریب ها در طبیعت و آلودگی محیط زیست در طول نیم قرن اخیر روندی فزاینده داشته است.برابری برداشت آب های زیر زمینی در طول چهل سال اخیر با سه هزار سال گذشتۀ تمام این سرزمین و نیز قرار گرفتن در میان ۶ کشور مخرب جنگل در جهان مۇید نگرانی های به جای صاحب نظران و اندیشمندان محیط زیستی در ایران است.در این میان روند تخریبی رویشگاه جنگلی زاگرس،بزرگترین رویش گاه بلوط ایران،که نصف آن یعنی حدود پنج میلیون هکتارش دستخوش نابودی شده است همچنان ادامه دارد.موقعیت راهبردی و جغرافیای سیاسی زاگرس که دوازده استان کشور را در بر می گیرد و از جمله استان ایلام که نزدیک به ۶۵۰ هزار هکتار از جنگل های آن را در خود جا داده است می طلبد که در جهت حفظ و احیاء و مقابله با تخریب های رو به رشد آن چاره اندیشی جدی صورت گیرد.با این وجود اقدام موثر و اجرای قوانین و طرح های تدوین شده در راستای احیاء و حفظ‌ منابع طبیعی زاگرس با توجیه کمبود اعتبار و در روح مردگی فضای بروکراتیک ایرانی و در واقع به سبب عدم درک اهمیت این منابع خدادادی و ملی مسکوت مانده اند.اما وابستگی اقتصاد بسیاری از مردمان زاگرس نشین به منابع طبیعی آن و نیز ناآگاهی، طمع ورزی و قانون گریزی عده ای به همراه تغییرات اقلیمی کە منجر بە آفات و بیماری ها نیز می شود-هر چند که این تغییرات نیز در دایره ی زیاده خواهی بشر قرار می گیرند-همچنان این شریان حیاتی ایران زمین را تهدید می کند.با این وجود فرهنگ سازی، آگاهی بخشی و مشارکت مردم بومی و جوامع محلی می تواند مهمترین گزینه در جهت حفظ‌ و صیانت از این امانت الهی باشد.حرکت خود جوش عده ای از مردم بخش کارزان شهرستان سیروان به همراه تعدادی از فعالان محیط زیست در جهت پاکسازی درختان بلوط منطقه ی جنگلی بانکول از آفت لورانتوس،حرکتی امید بخش و نوید نگاهی نو و اندیشه ای رو به رشد در درک اهمیت منابع طبیعی و محیط زیست از سوی مردم است.روز نهم خرداد آن سال(۱۳۹۹)،بانکول شاهد حضور مردانی بود که چونان جنگاورانی به دفاع از طبیعت زخمی و بیمارگونش برخاسته بودند و سلاحشان نه اره هایی که آفت نابودگر لورانتوس را از تن بلوط ها جدا می کردبلکه،آگاهی،شور و شعور اجتماعی و احساس مسئولیت و تعهدشان نسبت به حفظ ذخایر خدادادی و ملی بود.کما اینکە چنین برنامە هایی در سالیان گذشته نیز از سوی مردم کارزان انجام گرفته است.عده ای از مردم ایلام که با آگاهی و دانش محیط زیستی خود نماینده ی بیست میلیون مردمان زاگرس نشین شدند تا خواست مردمی را برای حفظ‌ جنگل ها بر اراده ی حکومتی نشان دهند.امید می رود که تداوم چنین حرکت هایی از سوی مردم در تمام نقاط زاگرس نشین،بتواند توان تاب آوری زیست بوم به شدت تضعیف شده ی زاگرس،این قلب تپنده ی ایران زمین را بالا برده و دم مسیحایی باشد برای حیات دوباره بخشیدن به کالبد نیمه جانش و بر انگیختن احساس مسئولیت در دستگاه های دولتی ما،شاید که کرم افتد و عنایتی گردد تا قوانین تدوین شده برای حفظ جنگل ها و مراتع ملی از جمله طرح جامع حفاظتی منطقه ی بانکول نیز عملی و اجرا گردد.بانکولی که با قرار گرفتن بین سه شهرستان،به رغم دلسوزی طبیعت دوستان و فعالیتهای حفاظتی آن ها،همچون گوشت قربانی،مورد تاخت و تاز مخربین از سوی سه شهرستان است.