با رخصت کمی از خود…

بعضی از دوستان محبت می کنند از کلیت شرایط نگارندۀ یادداشت ها پرسمان می کنند که به احترام همین عرض می کنم که از تیره و تبار از سمت پدربزرگ علیشروان شهرستان بدره و از سمت مادربزرگ خزل و ریزه وندی هستیم.مزار پدربزرگ و مادربزرگ به همراه عمه و عمو ها در قطعه علیشروان ها در بقعه وادی السلام اطراف حرم علی(ع)در نجف اشرف واقع است.پدربزرگ ۸۰-۹۰ سال قبل به همراه مادربزرگ از روستای تلخاب بخش علیشروان به بغداد مهاجرت و همان جا مشغول به کار شده و در نهایت در شرکت الزیوت النباتیه وابسته به وزارت نفت عراق استخدام و…..کار در رسانه را به دعوت مسؤولان ایرنا شروع کردم که تا پای ثبت یک رکورد بین المللی پیش رفتم و در آخر به عضو نامزد در گینس مرکز لندن رسیدم که متأسفانه با تعامل و رفتارهایی رو به رو شدم که انسان از طرح موضوع واقعاً شرم می کند.مدتی هم‌ در جام جم گوینده بخش خبر خارجی بودم.به شدت معتقدم در هر مملکتی چنان چه بخشی از سیستم به صورتی مرتکب خطا یا غلط می شود چنان چه عذر خواهی نشود این یعنی کلیت سیستم دجار اشتباه است که در این صورت با هدف تضمین یک زندگی تحمل پذیر برای نسل بعد قطعاً لازم است به وظایف خود در اصلاح و تغییر عمل کرد.در طرح موضوع یادداشت ها یا ارائۀ خبرها که به عدد بیش از ۱۸ هزار خبر رسیده هرگز حس شخصی خود را در آن ولو برای یک سطر لحاظ نکرده ام و خداوند را شاهد می گیرم.پیش از سفر به خارج قطعاً چند دالان را طی کردم مثل مصاحبه و….از نظر مرام و منش راه انتخاب شده  از اول همین مسیر بوده و قطعاً همین هم تا آخرش خواهد ماند.در ایران بمانیم یا نه همین است که هست.قطعاً کارهای بزرگ،دشواری های خود را دارد و برای رسیدن به جادۀ هموار باید ناهمواری ها را از پیش رو برداشت.این ناهمواری ها را در دنیای حاکمیت ها به  ناعدالتی،توهین،تهمت و….می شناسیم.البته به سراغ همۀ ناهمواری ها باید رفت تا جادۀ پیش رو را از نخالات پاکیزه کرد.در این مسیر ممکن است بعضی سودجو و همیشه برخوردار ناراحت یا ناراضی شوند مهم نیست این مشکل آنان است.اکثریت جامعه راه خود را پیدا کرده است که امیدواریم اکثریت ملت ایران  در نهایت به آسایش و رفاه برسند ما هم به عنوان یک روزنامه نگار هر آن چه را که از سیاست و علم در اختیار داربم که بی تردید اگر هست نتیجۀ زحمت و تلاش و دانش است،برای این منظور پیاده خواهیم کرد.