اینک دَور و بَری های میز ویَن در آستانۀ امضای یک حقیقت اند

یادم هست درجریان مذاکرات هسته ای در یکی از دولت های قبل،بدون اشاره به جزئیاتی که به تخصص های خود نیاز داردبه رییس جمهور وقت نوشتم که به مثابه گشایشی در یک گره یا در چارچوب یک پیشنهاد به جهت حفظ تعادل همزمان و در نهایت باهدف رفع دغدغۀ مردم،برون رفتی را مطرح کردم.وی اما با کمال احترام ضمن تشکر موضوع را جهت رسیدگی و اقدام به وزارت خارجه ایران ارجاع داد.الان نیز قطعاً گره هایی بر سر راه تحقق برجام ۲وجوددارد.در مقابل،هیچ یک از دو طرف اصلی این پرونده که به طبع ساختاری بر مبنای حقوق بین المللی به خود گرفته است و قطعی تر این که می بایست در همین حوالی پیگیر چند و چون آن شد،نمی خواهند بن بست پیش آمده را بدون ره یافت بگذارند و به چیدمان پازل بعدی برسند.لذا هر دو طرف اصلی مذاکرات،بسیار علاقمندند تا برجام ۲ را محقق سازند.این انگیزۀ دو طرف اصلی گفت و گوها در حقیقت به مثابه طی ۵۰ درصد از مسیر خواهانه های هر دوی آنان است.در لابه لای این در حقیقت تفاهم حقوقی تکراری،فرصت هایی از دو طرف که می تواند در فرآیندهای دیگری جهت رسیدن به نقطه ای که منافع ملت ها را تامین کند،خواهد گرفت.به صراحت و براساس تجربه هایی از گذشته،به استحضار می رساند برخی رفتارها و سیاست های دقیقۀ ۹۰،آسیب پذیر نشان می دهد.نمی بایست بر اساس حدس و گماته هایی که ممکن است سبب تُرد شدن بیشتر ساختارها در مملکت شود،تصمیم گرفت.این یک برداشت غیر صحیح است.این که کدام طرف ابتدا پا روی تعهدخود گذاشت و چرایی آن،اما یک موضوع قابل تحلیل و بررسی است.اما آن چه که اینک حائز اهمیت نشان می دهد عبور از این مرحله اورژانسی است.برجام ۲ بر اساس خواهانه های یکی از طرف های مذاکرات به طور کلی نیازمند مصوباتی در کنگره ایالات متحده امریکاست که این مطالبه تحت هر شرایطی در برهۀ فعلی ناشدنی است.عدول از سیاست هایی را می توان در نمونه هایی درتاریخ دید.پذیرش صلح فلانیه،قبول تفاهمنامه فلانی،این ها صفحاتی از تاریخ اند که می توانند هم کلاس درسی باشند و آموزنده نیز همچنین.دراین مملکت هم اینک ۸۰ میلیون شهروند زندگی می کنند،از همین رو می بایست از خیلی وقت ها پیش،دولت ها با هر وجه تسمیه ای،اقتصاد بنیادگرتری با ساز و کارهای نظارتی تعریف شده ای نهادینه می کردند که سرنوشت ریال اینک تأسف بار نمی شد.خیلی صریح به استحضار می رساند برای تحقق اسناد بالادستی و طرح های مصوب،بدون ساز و کارهایی ازجمله اِعمال سیاست خارجی پذیرش شده،رهیافتی به نظر نمی رسد و اگر هم باشد خیلی هزینه بر خواهد بود و این چنین شرایطی با دخل و خرج مملکت نمی خواند.در اِعمال سیاست خارجی نرم خویانه،بی تردید جامعه هدف یعنی ملت محترم ایران بهره مند خواهد شد،بین سیاست چماق و هویچ که متأسفانه هز از گاه از همه طرف ها هر یک با ادبیات خاص خود شنیده می شود،دو دلی در تصمیمات خردمندانه به وجودخواهد آمد و این به هیچ وجه به صلاح منطقه و جهان نیست.کشور را می توان بر مبنای اقتصاد ساخت و پیش برد و نه اهرمی به نام چماق.اینک دَور و بَری های میز وین به امضای یک حقیقت نزدیک اند و ای کاش و لطفاً عینیت یابد.