ایرانی ها پایه گذار سازمان ملل هستند

در سال ۱۹۴۵ و پس از وقوع دو‌ جنگ جهانی ویرانگر و به منظور پایان خشونت بین دولت ها و توسعه ثبات و آرامش Stability and peace اهالی کره زمین,سازمان ملل متحد آهسته آهسته slowly  از یک دکترین doctrine بین المللی به یک راهبرد الزام آور Binding ستون خود را پیدا و آهسته آهسته تر اسکلت آن یعنی قوانین جزئی نگرتر هریک بنا به استانداردهای بشرخواهانه humanitarian standards مصوب و در نهایت توسط دولت های مؤسس به مثابه تأیید،انگشت گذاری شد.ایران در کنار سایر دولت ها به مانند آمریکا  از جمله ۴۷ کشورمؤسس سازمان ملل متحد The founding country of the United Nations است.همان طوری که اشاره شد هدف از  این ساختارسازی  بین المللی توسعه ثبات و امنیت در سطح جهان است و این یعنی ایرانی ها در زمره نخستین ملل صلح جو به شمار می آمده اند.صلح طلبی ملت ها را نمی بایستی همسو یا به موازات واژگانی مثل واهمه گری fear دانست.اصولاً بدون تکرار اینک کاملاً مشخص است که دنیا کی به کی است؟از همین رو می توان اهالی ایران را با هر قومیت و نژاد،سرمشق ثبات و صلح برشمرد.ایران ۷۸ سال قبل پیشقدم شد و با انگشت گذاری بر تعهدنامه های بین المللی International letter of commitment که الزام آور نیز هست نشان داده آرامش و ثبات در امنیت جهان به تعبیری سیاستی لاینفک از ویژگی های رفتاری اهالی این قلمرو است.بر مبنای همین نگاه و خصوصیت بشردوستانه philanthropy ایرانی هاست که بر سردر ورودی سازمان ملل متحد تابلوشناسه ای از بیان گوهرین سعدی مزین کرده إند.هم اینک چیزی حول و حوش ۲۰۰ کشور به عنوان عضو سازمان ملل به رسمیت شناخته شده یا به عنوان عضو ناظر مجمع عمومی United Nations General Assembly یا UNGA/GA صاحب کرسی هستند.با توجه به این حقیقت مردمان ایران در تعریف سرزمینی امروز خود با نژاد و قومیت های مختلف از کُرد تا بلوچ تا فارس و….نسبت به این سرگذشت خویش بالنده است زیرا هر چه زمان  از این تاریخچه فاصله گرفته شود درک ملت ها بیشتر و به واقعیات خود نزدیک تر می شود.با این حقیقت کم رنگ تر شدن ویژگی هایی بشردوستانه ملت ها نیز ناممکن خواهد بود.هم اینک در شرق اروپا و غرب و جنوب شرق آسیا متأسفانه شاهد برافروخته شدن شعله های جنگ flame war منطقه ای هستیم که بنا به نمایه صفحات ماوقع آن در یک نگاه حقیقت بینانه می توان شرایط فعلی را دردناک دانسته و به این  اذعان رسید که سمت و سوی نبردها چهره ای کدر cloudy و خدشه دار از صحنه بین الملل به نمایش گذاشته است.هر چه خودسری های بین المللی افزون تر نشان دهد فرصت برقراری صلح making peace نیز به همان میزان و نسبت کمتر خواهد شد.گذشته ثابت کرده است گزینه بعد از صلح پس از مرور بازه زمانی مشخص جنگ است از همین رو جامعه بین الملل هم اینک در برابر آزمونی دیگر Exam مانند ماه های نخست از سال ۱۹۴۳ قرار گرفته است.به نظر می رسد زمان قدرت افزونی سازمان ملل متحد در این برهه از دوران زیست بشر human life فرا رسیده است.برای تحقق این برداشت که برگرفته از محتوای حقوق روابط بین المللی است آمایش Processing زیر مجموعه های ملل متحد یک ضرورت راهبردی است.اینک با ورود فناوری و افزودنی های آن به زیستگاه بشر،دوران پروپاگاندا گذشته است و پسای آن را Post-propaganda باید جست.