اِعجاب خرید و فروش پول

قبلاً در لایه هائی از یادداشت های قبلی گفته شد که بخشی از اعتبارات ملی هستند و بعضاً به عینیت یک اعتبارند.نگاه به این اعتبار در حقیقت به هیچ گروه یا جنبش سیاسی مخالف یا غیر مخالف ارتباط ندارد،چرا که بدون این گونه داده های ملی اعتباربخش،در میان مدت و حتیٰ کوتاه مدت چیزی برای گفتن باقی نخواهد گذاشت.این مفاخر نفیس،حریم ملی هستند از همین رو از هموطنان مخصوصاً خارج نشینان انتظار می رود با درک درست صحنۀ حال و آینده نسبت به اهمیت راهبردی این گونه داده ها با عنوان ملی خیلی حساس نگاه شود.پول یکی از معتبرترین های مفاخر ملت هاست.ملاحظه کنیم در برهۀ اخیر حتیٰ همپیمانان شش دانگ آمریکا به خاطر حفظ موجودیت راهبردی پول ملی،داد و ستدهای خود را بر مبنای ارز قابل سنجش تعریف می کنند.البته در این جا و به باور کارشناسان مربوطه که مبنای برش هائی از این یادداشت است،شاخ به شاخ شدن بسیاری از پول های رایج جهان با دلار حداقل در شرایط فعلی اقتصاد ملت ها ناممکن است چرا که در این جا پشتواته های پولی کشورها دارای اهمیتی بسیار کلیدی است.ضمن این که باید توجه داشت قدرت های اقتصادی نوظهور اینک به استناد روابط پولی دو جانبه در حقیقت یک اعتبار بخشی قابل توجهی برای پول رایج ملی خود تضمین می کنند که امیدواریم در آیندۀ کوتاه مدت و میان مدت از آن به عنوان اهرم فشار بر طرف مقابل به کار گرفته نشود.باتوجه به این شرایط که به صورت گذرا گذر شد،اما در دنیای غیر مجازی-خوش باوری-و در حقیقت فیزیکی،هم اینک ارزش ریال را نمی بایستی در این سطح باقی گذاشت.صرف نظر از نوع حاکمیت ها و دولت ها،این ابزار ملی پر قدرت هم اینک تُرد و شکننده است و علت آن را می توان در نوع سیاست های پایه و اجرائی جستجو کرد.برای مثال تیم مذاکره کننده و وزارت امور خارجه باید پاسخگوی علل به فرجام نرسیدن برجام باشند.وقتی که مجوز مذاکره صادر می شود در حقیقت مجوز برای یک توافق صادر شده است.بهانه هائی همچون فشار از داخل و خارج بر تیم مذاکره کننده و وزارت خارجه یعنی در واقع دور شدن از سر فصل و چهارچوب های بنیادین طراحی شدۀ کلان به جهت ورود به این گفت و گوها.باید تابلوی هزینه کردهای یک صحنه از سیاست ها و تصمیمات را نگاه کرد و سپس به مقایسۀ این هزینه ها پرداخت.با این حال به نظر و همان گونه که آقای”حسن روحانی”در دورۀ ریاست خود بر قوۀ مجریه گفت-ما در شرایط جنگ هستیم،جنگ اقتصادی و…-بنا بر این در جنگ و در هر شکل آن شرایط ملی با اقتضاء آن شرایط اِعمال خواهد شد.هیچ حاکمیتی که خود در گیر و دار کلاف هائی است نمی تواند به اقتضاء شرایط عادی تصمیم گیری کند.این قدرت نمائی نیست،این بی توجهی به حقایق است.اعتبار ملی به همۀ شهروندان ان کشور ارتباط دارد و فرقی هم ندارد ساکن تهران است یا لس آنجلس،از همین رو با درک این شرایط اولاً خرید و فروش پول جزو عجایب اقتصاد کلان به ویژه اقتصاد توسعه یافتۀ کشورهاست.خرید و فروش پول یا همان معاوضه ارز آن هم در این شرایط به عبارتی سلیس تر،خفت گیری و ممنوع است،چه در همۀ جهان توسعه یافته و چه در شرایط خاص چه حالت عادی مملکت.صرافی ها مکانیسم این گونه معاملات هستند که در شرایط غیر عادی هم تعیین محدودۀ کارکرد و تراکنش های آنان را نیز می بایستی بانک مرکزی کشورها مشخص کنند.اصل ۴۴ و اجرای آن در این گونه معاملات پولی و در این شرایط اقتصادی،سفره های مردم را روز به روز شکننده تر و کوچک تر خواهد ساخت.به نظر نرخ ارز کانال های غیر رسمی بر اساس یک طرح با بازه زمانی تعیین شود و هفته ای با نرخ توافقی خریداری و زمام نرخ گذاری از آن پس را بانک مرکزی در اختیار بگیرد.با این طرح ارزداران غیر رسمی نه تتها آسیب نخواهند دید بلکه پول در اختیار را بر اساس یک توافق مبادله خواهند کرد و از آن طرف هم وارد ریسک های تجاری بعضاً خانمان سوز نخواهند شد.توصیۀ بعدی،تعیین ردیف در بودجه به منظور کنترل و تنظیم بهتر ارزش پول ملی در مقابل دیگر ارزهاست و اگر لازم شد تمام ارز غیر ریال را در بازه زمانی مشخص باید خرید تا کنترل و تنظیم پول ملی را همواره فیلترینگ کرد و سنسور آن را در اختیار گرفت.هموطنان اصیل و شریف داخل و خارج از کشور هم میبایستی اهمیت بسیار حساس ارزش پول ملی را با دید و فراتر از نوع حاکمیت ها بدانند.همان گونه که شرایط پولی کشورهای میزبان ایرانیان اصیل را می بینیم و لمس می شود ارزش پول ملی به حدی جدی است که اگر در دو تقطه اشتراک نظر باشد یکی از آن ها قدرت پول ملی آنان است.البته در توصیۀ نگارنده با هدف ارزش گذاری مجدد پول ملی که بُرشی از آن با مطالعه راهبردی اقتصاددانان است ابعاد دیگری دارد که به اقتضای ضرورت آشکارتر مطرح می شود.