امکان تحقق یک توافق، بیش از پیش

در آستانۀ حمله ارتش آمریکا به کابل و بغداد با هدف سرنگونی حکمرانان دو کشور The overthrow of two governments واقع در شرق و غرب مملکت، میان تهران و واشنگتن بر سر نقاط همسود از نقشۀ راه این عملیات بزرگ، هماهنگی هائی به عمل آمد.در آن مقطع بی برو برگرد تصمیم کاخ سفید در دوره جمهوری خواهان Republicans، سرنگونی حاکمیت این دو کشور بود که اینک بیش از چند ده سال بر گُردۀ دو ملت آن ها سلطه یافته بودند و با سیاست هائی متهورانه و حساب ناشده not counted منطقه را هر از گاه با تکانه هائی که احتمال مهار پیامدهای آن دور و دورتر می شد و هر دم‌ منظومه سیاسی منضم در روابط بین الملل را به هم می ریختند که در پایان به مثابه عامل تشنج و برگشت ناپذیر Seizure and irreversible factor در خاورمیانه شناخته شدند، از همین رو دو عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد Two members of the UN Security Council صرف نظر از نقش آنان در پیدایش این دو حکمرانی یا عدم آن، تصمیم گرفتند با همراهی متحدان که بیشتر یک تصویر نمادین نشان می دادند تا حضوری پر محتوا، حکومت وقت در بغداد و کابل را از پیش رو بردارند و در نهایت با هماهنگی سیاسی Political coordination و بعضاً لجستیک، کشورهای همجوار هر یک از این دو حکمران سرنگون شد. حضور تهران در بغداد و کابل به دلیل میزبانی از معارضین هر دو کشور پررنگ تر جلوه گر شد و شرایط برای بهبود حال و هوای منطقه به ویژه این دو کشور نفت و معدن خیز مخصوصاً در بخش اقتصادی به ویژه تر در بهبود اوضاع معیشت دو‌ ملت فراهم آمد. متأسفانه چگونگی تنظیم روابط ما با عراق و افغانستان را کسانی بر عهده گرفتند که با الفبای دیپلماسی، نظم جهانی و قواعد پایه دار سیاسی به ویژه در شناخت امروز و فردای جامعه این دو کشور کاملاً ناآگاه و قشری نگر بوده اند. به همین خاطر تهران به جهت اِعمال سیاست های خود در کابل و بغداد با بار سنگینی از خلأها و عدم درک درست از ماوقع رو به رو شد. مخصوصاً در حفظ رابطه معنادار با جامعه افغانستان و عراق. قبلاً گفته شد الان با حدت بیشتری عرض می کنم چنانچه هماهنگی ها بیشتر More coordination نشان می داد و…تأثیرپذیری و بازخورد سازنده آن خیلی بیشتر از آن چه که اینک با آن مواجه اند، نمود داشت. و… اینک نقطه سر خط. شرایط بی شباهت با ۲۰۰۳ نیست و این یعنی باید نسبت به سیاست خود به ویژه در بخش خارجی دچار تغییر و سازگاری adapt شد. بی تردید مسیر جامعه جهانی به همان سمت در جریان است و تنها در بخش هائی دستخوش تغییر است ،بنا بر این می بایستی با این حرکت بین المللی همسو شد. این یک قاعده پایه دار با هدف تضمین ثبات در جهان، منطقه و کشورها است. در ارتباط با تحولات Developments دو سه هفته اخیر با توجه به سیاست مأخوذه وقوع آن قابل پیش بینی بود که در حال حاضر منطقه در شرایط آتش بس به سر می برد. آن چه که در این میان حائز اهمیت است أمادگی طرف های ذیربط برای ورود مجدد به گفت و گو Permanent ceasefire است. مذاکره  Negotiations و پذیرش واقعیات ملموس تنها بلکه شیرین ترین گزینه The sweetest option به جهت برون رفت از هر شرایط بد، شبیه وضع موجود است. بارها گفته شده ورود به مذاکرات تحت هر عنوان یا مسمیات، هیچ ارتباطی با قدرت نمائی این یا آن طرف ندارد به ویژه آن جا که منافع اکثریت ملت در میان باشد. در مورد این مملکت اکثریت ملت ایران چه در داخل چه در خارج از آن نشان داده اند جامعه ای صلح طلب، خیرخواه و جنگ گریز هستند که قطعاً همۀ طرف ها این حقیقت را درک می کنند. متأسفانه برخی ها از شوخی نگرفتن جنگ می گویند و می گویند جنگ را نباید شوخی گرفت بدون آن که به دلایل وقوع آن پرداخته باشند. چرا باید جنگ کرد؟ قبلاً اشاره شد برابر همۀ استانداردهای بین المللی و حتی عرف، وقوع جنگ عللی دارد که در بررسی های حقوقی آن در شورای امنیت سازمان ملل بدون چون و چرا به آن رسیدگی خواهد شد از همین رو نمی‌بایستی برخی کشورها خود را درگیر بی دلیل ترین صحنۀ تاریخ سرزمین خود کنند.، همۀ ملت ها حق زندگی دارند.هر کسی حرف یا منشی دارد می تواند در جوامع بین المللی به طرح محتوا بپردازد زیرا نزدیک ترین بلکه کم هزینه ترین راه پیش روی حکمرانان، همین راه است و بس، این گونه واقعیات به اثبات رسیده است.هیچ کشوری با حکمرانی نباید به خود اجازه دهد خودسرانه منطقه را در بلبشوی هرج و مرج و دستخوش آن کند. جنگ، بازی با کلمات یا تعابیر نیست،جنگ یعنی تاریک شدن حال و آینده که امیدواریم همۀ طرف ها  با درک این حقایق، تنها به گزینۀ گفت و گو، بیاندیشند. ادامۀ حضور امثال نگارنده در این میان که تنها به طرح یاداشت هائی مشغول است، به احترام همفکران است.