اتحاد جوامع محلی برای نجات زاگرس

زاگرس به عنوان رشته کوه غربی و تنها رویشگاه بلوط ایران،به سبب نقش مهمی که در تامین آب،غذا و اکسیژن دارد،از تعیین کننده های اصلی در پایداری ملی و سرزمینی در ایران است و به سبب چنین برخورداری های طبیعی و خدادادی از دیرباز نقطۀ ثقل و خاستگاه اقوام بزرگ ایرانی بوده است.اقوام بزرگ با فرهنگ ها و سنن و زبان های گوناگون که به هویت ملی ایرانی رنگ و جلا بخشیده است و بی شک بخش بزرگی از این گوناگونی و تنوع بی نظیر در حوزه های مختلف انسانی،فرهنگی و اجتماعی با زیست بوم و طبیعت آن گره خورده است.در دل این رنگین کمان باشکوه طبیعی،قومی و فرهنگی؛استان ایلام بیش از ۶۴۰ هزار هکتار از جنگل های این نوار کوهستانی را در بر گرفته است و به سبب زیبایی های طبیعی فراوان و چشم اندازهای بی نظیر وتنوع آب و هوایی به عنوان استان چهار فصل و عروس زاگرس مطرح است.این خطه از خاک ایران در دل خود پذیرای ایلات و طوایف بزرگی است که از دیر باز تا کنون زندگی و معیشت شان عمدتاً از خوان گسترده طبیعت وجنگل های بلوط بوده است.سبک زندگی ایلیاتی که بنا بر کارکرد ذاتی خود همواره دفاع از سرزمین در بطن آن وجود داشته است.ظرفیت عظیمی از هم آوایی و همراهی و برادری که در تمام بزنگاه های تاریخی،خود را به خوبی نشان داده است.اما این قدرت اجتماعی بزرگ در چند دهۀ اخیر عمدتاً حول یک محور و آن هم کنشگری سیاسی بوده است. سیاستی که به گاه نیاز این ظرفیت انسانی و درون شبکه ای را با رقابت های،اگر نگوییم مهمل و کینه توزانه به آن نظر مثبت داشته ایم،تجزیه کرده و عملاً در راستای اهداف خود به کار برده است. این در حالیست که توجه به محیط زیست و حفاظت و صیانت از آن در جهت تاب آوری و پایداری سرزمین می تواند مهمترین گزینه ای باشد که جوامع محلی و پیوندهای درون و برون ایلی بر آن اتفاق نظر داشته و با چشم اندازی به حیات اجتماعی نسل های آیندۀ خود و با پشتوانه از اصل ۵۰ قانون اساسی که بر حفظ و صیانت از محیط زیست و حیات اجتماعی نسل های آینده تاکید و تصریح می کند،اتحاد خود را بر کنشگری سبز متمرکز کنند.حال که در استان ما تنش ها و چالش های محیط زیستی به دلیل عوامل گوناگون انسانی و اقلیمی بیشتر از هر زمانی رخ داده است، می طلبد که با خردجمعی و تدبیری هوشمندانه در جهت فائق آمدن بر این چالش ها و بالا بردن تاب آوری سرزمینی کوشید.در این بین مبارزه با آفت لورانتوس که سال هاست به جان جنگل های ما افتاده است،نیازمند عزمی همگانی و رویکردی مداوم است.حرکت های خودجوش و مردمی در نقاط مختلف استان و از جمله در بخش کارزان در طی سال های گذشته نمونه ای از عزم و اراده ی مردمی و قابل تقدیر است که با هماهنگی انجمن فرهنگی”مانشت”صورت گرفته است و چهارمین برنامه مبارزه با این آفت نابودگر با همکاری انجمن”توسعه پایدار کارزان” نیز در دست اقدام است.شایسته است همۀ طبیعت دوستان هم استانی با نگاهی فرا منطقه ای ضمن همراهی با این عزیزان،آغازگر نگاهی نو و خواستی مقتدرانه در جهت حفاظت و صیانت از طبیعت زخمی و مورد هجمۀ استانمان باشیم تا این برنامه با هماهنگی انجمن های محلی در دیگر مناطق آلوده به این آفت و نیز برنامه های دیگر جهت حفاظت از منابع طبیعی و محیط زیست ادامه یابدکه قطعاً ماحصل چنین روندی ضمن فرهنگ سازی اهمیت حفظ محیط زیست برای مردم،نقش مهمی در حفظ انفال و منابع ملی در استان خواهد داشت.آری بلوط اصلح ترین و سودمندترین گزینه ای است که می توان بر سر آن به توافق رسید.بلوطی که برای ما ایلامیان خیر ندیده از سیاست و صنعت می تواند حبل المتینی سبز و استوار باشد که مثل تمام قرون و اعصار بتوان در سایه سار آن زندگی و حیات اجتماعی را ادامه داد و در حالی که ادارات دولتی متولی حفاظت از جنگل ها در عمل منفعل هستند،اقتدار جامعه مدنی را به نمایش گذاشت.