آیا مشکل مملکت ظریف است؟ خیر مشکل در درک مفهوم حکمرانی است

برخی از کارشناسان که با منابع مالی ملی یا شخصی تحصیلات خود را در ایالات متحده آمریکا که کشوری پیشرفته و تجربه یافته ای است،پشت سر گذاشته اند و در برخی رسانه ها با عنوان نظرده حضور پیدا می کنند در بیانی با بُن مایۀ تعجب به طرح موضوع چگونگی مذاکرات از جمله با اروپا و آمریکا می پردازند.هر چند مثل بقیه حق دارند دیدگاه خود را مطرح کنند اما اصل گفت و گو در حالت عادی مملکت که در نهایت منجر به توافقی به زیبایی برجام The  Join Comprehensive Plan of Action) شد را به چالش می کشند و برای آن که دیدگاه خود را در برابر جامعۀ مخاطب،مصونیت یا اصالت بخشند،سخنان برخی از مقامات حکمرانی را همراه و سند دار document holder می کنند.اینان ابتدا در مذاکرات همراه با حالت عادی می گویند همه چیز را دادیم و هیچ چیز را نگرفتیم و در حالت عادی می گویند نه باید برای مذاکره پیش قدم advance شد چون آن ها گمان خواهند برد که تهران از موضع ضعف تقاضای گفت وگو کرده است.خوب بفرمائید کی زمان گفت و گو است؟همۀ جهان به ویژه در حالت رویارویی یا از محل قدرت مذاکره می کنند یا موضع ضعف.این رویاروئی فرقی هم ندارد در حالت سخت افزار hardware باشد یا نرم افزار.خود طرف های مقابل هم که پا به صحنه مذاکره گذاشته اند یعنی پذیرفته اند،عمل انجام شده را که در نهایت می شود مذاکرات.الان پیله شده به آقای محمد جواد ظریف.نگارنده صرف نظر از دیدگاه خود به کلیت شرایط مملکت و به عنوان یک مطلع از تحولات منطقه عرض می کنم آقای ظریف بر اساس قاعده ای که به ناچار اA necessary rule اعضای شورای امنیت ترسیم کرده بودند،ورود پیدا کرد که در پایان مذاکراتی نفس گیر هر دو‌ طرف از جمله و بنا به اعلان دوستان شما،روسیه و چین و دوستان ظریف بنا به اظهار شما یعنی اروپا و آمریکا به ناچار پای یک توافق بین المللی به نام برجام را امضاء کردند.این که همه چیز داده شد و هیچ چیز داده نشد می توان در روابط بین تهران و سایرین که قدم به قدم در حال نموّ و توسعه یا در کلیت سرپایی موضوع چالش بود،با کمی صبر دید.مشکل مملکت ظریف و همفکران او نیست،مشکل جاه طلبی است،عدم‌ درک مفاهیم حکمرانی به ویژه در روابط بین دوّل است.قبلاً بی طرفانه و مسؤولانه از خوبی ها در دوران حکمرانی های یک صد سال اخیر ایران تا به این لحظه گفته شد.در یک حکمرانی خوب با یک برنامۀ خوب،چنانچه تصمیم به یک راهبردی است برای تک تک تکانه های آن باید محاسبه گر بود،شما نیستید.نگارنده به خاطر آشنایی جسته و گریخته با ادبیات برخی جوامع از کشورها عرض می کنم از ظریف به عنوان یک دیپلمات چابک agile diplomat  در حکمرانی یاد می شود.آقای ظریف شخصیتی محترم و مملکت خود را دوست دارد.همان گونه که ایرانیان شریف و محترم و عزیزی که هم اینک ساکن و تبعه آمریکا و اروپا هستند،دلتنگ مملکت می باشندآنان شرایط منطقه و جهان و اهمیت حفظ داده های کشور را درک می کنند زیرا ایران را دوست دارند.با شیوۀ فعلی که نسبت به دو تابعیت ها که متأسفانه نگارنده هم به صورتی شگفتانه به آن و به خاطر آن از خدمت به مملکت و هموطنانم در سطح مناسب بازداشته شده ام،موضع گیری می شود،فردای روزگار امکان جذب یک‌ مربی خارجی در رشته Water polo  هم نخواهد بود،برای توسعه کشور در هر جای دنیا ثابت شده است جذب کارگزار تکنوکرات و نخبه جزو بدیهیات سیاست های ملل است.آمریکا نخبگان جهان از جمله ایران را که با هزینه ملی این مملکت به شکوفایی می رسند جذب و در حساس ترین مراکز قدرت به کار می گیرد.همین الان در این مملکت با نوسان ارز خارجی که معمولاً امکان پایداری یا ثبات در اقتصاد را خیلی پر هزینه می کند،مواجه هستیم،آیا قدرت یابی مجدد ریال به نقطه ای که باید،وجود ندارد؟نگارنده خیلی قاطع به استناد پژوهش و نتایج اقتصاددانان محترم عرض می کنم،تحقق چنین سیاستی بدون آن که آسیبی به ارزاندوزان و معامله گران با پول غیر رایج مملکت وارد شود،وجود دارد.در یک بازه زمانی ۹۰ روزه و شاید کمتر و در یک شرایط عادی یا شبه عادی اجرای چنین برنامه اقتصادی روزشماری قابل تنفیذ است.کشورهای توسعه یافته ابتدا پایه های سیاسی خود را در داخل و خارج محکم بستند که برای تحقق آن پیش از بیش عزم و ارادۀ ملی خود را نشان دادند،اینان سپس نخبگان سایر ملل را جذب کردند که با کم ترین بلکه با صفر هزینه،آن ها را در حساس ترین و سری ترین نقاط کشورهای خود مستقر و به کاربسته اند.آن وقت در این مملکت با عناوین مختلف چنین سرمایه هایی را خیلی راحت از دست می دهند یا به گوشه ای رانده می شوند.امیدوارم تحت هر شرایطی در این مملکت و سایر ملل مشابه هم ملت ها و هم حاکمیت ها چنین حقایقی غم انگیز و هولناک را درک کنند.