به نظر می رسد دو ماه یعنی هشت هفتۀ سرنوشت ساز،پیش روی منطقه و جهان است.اخیراً کارزار انتخاباتی Election campaign دمکرات ها و جمهوری خواهان در ایالات متحده به پایان رسید و بر خلاف برداشت بیشتر تحلیلگران و مفسران رسانه Media analysts و سیاست،سرکار خانم کامیلا هریس از دمکرات ها از کسب اکثریت آراء دریافتی باز ماند و رسماً شکست خود در برابر آقای دونالد ترامپ از جمهوری خواهان را پذیرفت.در این میان آن چه که حائز اهمیت نشان داده و می دهد،سیاست خارجی ایالات متحده نسبت به تحولات منطقه و جهان است که چرخش (ی) rotation در مقیاس ۱۸۰درجه خواهد داشت.کاخ سفید the white house نزدیک به چهار دهه است به دلایلی از جمله (باری به هر جهت) در مقابل برخی کشورها تابع یک تصمیم و یک برخورد مشخص بوده و گویا هم اینک نیز،همچنین.اما با روی کارآمدن جمهوری خواهان،این سیاست در قبال کشورهایی در منطقه تنددانه ای تر نمود خواهد یافت.برای مثال تحولات عراق در نتیجۀ تصمیم کاخ سفید اتفاق افتاد و گر نه صدام حسین خطاب به قاضی پرونده اش علناً بیان نمی کرد که (اگر آمریکایی ها نبودند نه تو و نه پدرت مرا به این جور جاها نمی آورد و…).نمی دانم چرا برخی کشورها درک درستی از تحولات روز جهان ندارند؟چرا نسبت به فاکتورهایی که در اختیار دارند و می توانند از آن ها در راستای تأمین امنیت ملت های خود یعنی آرامش و رفاه و حتی حمایت از سایرین اما بر اساس استانداردهای بین المللی Global standards بهره نجسته اند؟از سویی آیا طرف مقابل که اینک به مدت ۴سال باید از زیر چتر اکثریت جامعه خود فاصله بگیرند حق دارند با به راه انداختن کنش هایی،سرنوشت جهان را بیش از آن چه که به تماشاییم،در معرض تهدید و فروپاشی قرار دهند؟ایا می توانند در دوران گذار یا حاکمیت دقیقه ۹۰ دست به تصمیماتی که ممکن است پر و پا قرص،زمینۀ ورود کشورها به یک جنگ تمام عیار و پر پیمانه،باشد،بزنند؟پیام رهبران جدید کاخ سفید خطاب به اکثریت کشورهای جهان پیام صلح است.ترامپ رسماً اعلام کرده که آمده است جنگ ها را فروکش humble و صلح را دامنه دار کند،هر چند او نگفته است بر اساس کدام مکانیسم قرار است چنین رؤیایی را،جامۀ عمل بپوشانداینک ریتم تنش در منطقه نونمودتر یافته و احتمال دامنه دار شدن برخوردهای نظامی military encounter به برخی کشورها از جمله پیرامون تر ایران یعنی عراق وجود دارد.پرونده این کنش و واکنش ها به شورای امنیت ارجاع و از همین رو با ورود سازمان ملل به چنین بحران(ی)crisis امکان تعرض به این کشور که در نتیجۀ کنش هایی است،وجود دارد.به این دلیل نیز مقامات عراقی پس از نشست شورای عالی امنیت ملی این کشور به ریاست نخست وزیر به نیروهای مسلح عراق اعلام آماده باش داده است.نخست وزیر عراق در این ارتباط گفته است که دستگاه های ذیربط از جمله سازمان امنیت این کشور موظف هستند گروه هایی که در این کشور دست به اقدامات مسلحانه می زنند تحت پیگرد قرار گیرند.او نیز به طور شفاف نگفت منظورش از گروه های مسلح کدام یک از آن هاست؟یک نکته در اینجا حائز اهمیت تر نشان داده و این است که با هر گروه یا طیف یا فراکسیونی که در عراق هم کلام می شوید که چرا تا این حد بر این روند اصرار دارید؟می گویند نگران از تکرار گذشته و نگران از تکرار بی عدالتی در تحقق حکمرانی جامع نگر comprehensive در عراق هستیم.سپس نمودهایی که به بهانۀ نگرانی بررسی که می کنید به نتایجی دست خواهید یافت که متأسفانه چنین علل محتوایی هیچ ارتباطی با آن حقایق ندارد.همچنین در بررسی ها به حقایقی می رسیم که نشان می دهد برای رفع دغدغه ها می توان از ابزار فرهنگ و تربیت که در آن محتوایی به نام انصاف و وجدان باالقوه در فطره اند Of course،بهره جست،چرا سلاح؟این همه کشورهای پیشرفته در سطح جهان وجود دارند که با رعایت انصاف و عدالت در حکمرانی با هر مرام و منش با هر دین و مذهب،مردمانشان قرن هاست در کنار هم،هم زیستن هستند با این تفاوت که همه بر اساس برنامه سیاسی،اقتصادی،اجتماعی و فرهنگی خود با انگیزه ساخت و توسعه مملکت خود،پروژه هایی را در معرض قضاوت افکار عمومی قرار می دهند.متأسفانه در منطقی پر شگفتانه تا یک دگراندیشی Dissent از قلمرو یک سرزمین تا یک حاکمیت افول و حاکمیتی نونمود The newly emerging government،پیدا می کند،نونمودان گویا جهت زراندوزی و تسلط بر غیر و استضعاف طرف مقابل به حکومت رسیده اند،جالب است همین گروه ها با ابزار دیگران بعضاً به قدرت می رسند،مثل همین کشور همسایه که بر اساس یک توافق در لندن که ۱۷ گروه معارض Opposite پای برگۀ آن را امضاء کرده اند،به حکمرانی دست یافتند.اینک قاعدۀ بازی تغییر کرده و چنانچه کشورها بر اساس مغایر این پایۀ نوپیدا سیاست گذاری کنند،قطعاً با اَبَرچالش هایی رو به رو خواهند شد که هم اینک آغازین آن را،در حال دیدنیم.
