خانه های دم کرده،کوچه های بغض آلود،طرح شهرخاکستری،درزمینه ای ازدود

خانه های پس و پیش،مکعب های پوچ توخالی و توسری خورده،تنها رنسانس در طرح شهری با رنگ و بوی خاکستر و در زمینه ای از دود است که این روزها،به درماندگی و بیچارگی به نظاره نشسته ایم.هم نسل های من!باغ های بالا و پایین دست کاخ فلاحتی با جوی های آب و درختان توت و … در خاطرمان مانده که دقیقاً نماد یک باغ ایرانی بود و چه قدر با زیاده طلبی و کج سلیقگی در زمان وفور زمین در گوشه کنار شهر،کاج ها و توت هایش قربانی«‌سیم های پیام شد!؟ماشالله!ایلام قد کشیده است!اما به چه قیمتی!؟خانه های کاهگلی با حیاط های پر درخت و سرسبز،جای خود را به آپارتمان هایی دادند که نه از روح معماری ایرانی برخوردارند و نه آراسته به باغچه ای حقیر برای کلاغ های پیر کسالت …با این فرمان که جلو می رویم،ایلام خفه می شود،ایلام سکته می کند،حناق می گیرد و هزار درد بی درمان ‌‌‌…معماری ناشناس و بی نظم،بی توجه به اقلیم و فرهنگ این دیار،بی خیالی به طبیعت شهری که مایۀ تخلیۀ انرژی و کاهش افسردگی است،افزودن بر عوامل ازدیاد خشم ترافیکی،قطع ناجوانمردانۀ ارتباط این نسل با کوچه باغ ها،چشمه ها و باغ های شهر بدون حتی نشانی از آن در موزه یا باغ موزه ای و …وقتی هیچ ارتباطی ولو اندک میان باورها و نگرش های این مردم با مبلمان و معماری شهری دیده نمی شود نمی توان انتظار شادابی و نشاط بصری داشت و مدام باید از چهره های عبوس و اخم های عمیق سخن گفت!؟ آری!نه با معماری اسلامی رابطه ای دارد و نه فصل مشترکی با معماری ایرانی و فرهنگ و تاریخ وهویت این مردم.بلکه یک کپی برداری تقلبی و به اصطلاح فیک از معماری رومی و نیمه اروپایی و …که نه ذهن ناخودآگاه ما با آن آشناست نه طبیعت زاگرسی مان پذیرایش.باید بپذیریم با تنگ شدن عرصه بر زمین های محدوده ی شهری،روز به روز ایلام ما رعناتر و بالا بلندتر می شود و در لابلای این پس کوچه های تنگ و بی روح که همچون اعماق جنگل های آمازون خورشید را نمی شناسند،تنها علف های هرزه ای می روید که بناهای بی ارزش را متری خداتومان به مردم بی پناه می فروشند و همچون بختکی لجوج،سایۀ شوم بر سر آوار این دیار انداخته اند …خیلی خیلی دیر شده؛دیگر نمی توان گفت تا دیر نشده؛لطفاً بلدیه چی ها و سایر دوستان نارفیق در کمیسیون ها و جلسات پر«‌ثمر» کاری کنید …